Duurzame daad 26/50 – Kiezen voor kwaliteit

Van de week kocht ik bij een bekende winkelketen een leesbril. Ik denk dat het de derde was in 1 jaar tijd. De pootjes vallen er af vanwege een gammele constructie van het scharnier. Ik heb meerdere leesbrillen in huis. Dat is handig, want dan heb je er altijd eentje binnen handbereik en ze kosten toch praktisch niets, € 5 per stuk.

Aarzeling

Ik heb er ook eentje altijd in mijn werkkamer liggen. Deze heb ik tijdens een vakantie gekocht toen daar mijn 5 euro brilletje kapotging. Dit buitenlandse model was duur, weet ik nog wel. Vier keer de prijs, die ik gewend was voor een leesbril uit te geven en zo duur dat ik lang heb geaarzeld of ik ‘m wel wilde kopen. Maar er was eigenlijk geen andere optie. Ik kan geen letter meer lezen zonder dit hulmiddel. Deze vakantie was 4 jaar geleden, bedacht ik me van de week. Ondertussen heb ik dus minstens 10 zogenaamd goedkope brillen gekocht.. Duidelijk een voorbeeld van ‘goedkoop is duurkoop’. Ik vind dit altijd een wat betweterig zuur gezegde, maar – zoals altijd bij dit soort wijsheden – absoluut waar.

Ik betrap mezelf erop dat ik de neiging heb om meer op de prijs te letten dan op kwaliteit. Niet zozeer bij voedsel of bij kleding maar bij gebruiksartikelen waar ik de kwaliteit ook niet zo goed van kan inschatten. Ze zien er bij aanvang altijd wel oké uit en ik weet niet hoe lang een nietmachine, een verfkwast of een pannenset mee moet gaan.
Mijn man heeft het tegenovergestelde. Hij koopt altijd degelijke spullen, het liefst van A-merken en betaalt daar dan ook de hoofdprijs voor. Maar wel met het resultaat dat zijn spullen niet kapot te krijgen zijn. Gezien mijn brillenervaring, denk ik dat hij uiteindelijk goedkoper uit is. Niet alleen daarom zou ik zijn keuzes over moeten nemen. Ik pretendeer de duurzame van ons tweeën te zijn, maar in feite is hij dat en neemt hij het woord in zijn letterlijke betekenis: iets is duurzaam als het lang mee gaat.

Zwaarder

Ik heb voor de grap beide leesbrillen eens gewogen. De goede kwaliteit weegt 8 gram zwaarder. Er is dus 25% minder plastic nodig voor het goedkope modelletje. Maar ook dat compenseert niet de extra CO2 en grondstoffen die nodig zijn om deze bril te maken. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat dit met alle spullen zo is. Goedkoop is niet alleen duurkoop wat betreft geld maar wat betreft alles.
Wil ik mezelf echt duurzaam noemen dan zal ik toch zeker de gewoonte van mijn man over moeten nemen. Het zal wel even slikken zijn in de winkel maar ik ben nog elke dag blij met mijn vakantiebrilletje en daar moet ik me dan maar aan vasthouden.

Annemarie de Raadt

50 duurzame daden in één jaar. Lukt dat? Annemarie de Raadt van de Goede Gids gaat de uitdaging aan. Elke week schrijft ze welke duurzame daad ofwel goede gewoonte zij in haar leven opneemt. Ter informatie en inspiratie.

Lees ook mijn vorige blog: de vis wordt duur betaald