Hubertine Langemeijer maakt met haar initiatief KunstPost, kunst in de wijk zichtbaar. In stadsdeel Haagse Hout is haar missie om kunst en kunstenaars uit de wijk een plek te geven en daarmee ook creativiteit en levendigheid te stimuleren: kunst verbindt en geeft een andere kijk op de wereld. Ineke van Zanten en Rinske van Noortwijk interviewden Hubertine over het realiseren van haar idealen.
KunstPost: hoe kwam je op het idee?
“Eigenlijk min of meer bij toeval. Zomer 2007 kwam in Anneloes Groot tegen. Zij is kunstenares en wilde meer doen met kunst en cultuur in de wijk en had ideeën over exposities en festivals. Voor mij vielen dingen toen samen. Ik ben goed in regelen en organiseren en ik heb altijd iets gehad met kunst. Mijn moeder nam mijn zusje en mij vroeger vaak mee naar het Gemeentemuseum. Daar kwam mijn liefde voor kunst tot leven. Kunstenaars hebben een totaal eigen manier van denken, daar voel ik me bij thuis. Ze werken zonder concessies te doen aan de verwachtingen van anderen, waardoor ze heel dicht bij zichzelf staan. Ik zie dat veel mensen -juist door die concessies- steeds meer van zichzelf vervreemden. Dat was ik zelf steeds minder bereid om te doen. Ik wilde leven vanuit mijn hart. Starten met Kunstpost was voor mij een manier om dat te kunnen doen.”
Bij KunstPost zijn nu zo’n 125 kunstenaars aangesloten, die samen exposeren, workshops organiseren en creatieve sessies geven. In tijdelijk panden bieden we werkruimtes aan. Recent is een pand gesloten vanwege regels rond brandveiligheid. We zijn nu weer op zoek naar een nieuwe plek. Voor ons is dat wezenlijk. Ons verdienmodel draait ook voor een groot deel op de inkomsten uit verhuur en niet op subsidies”.
Moest je moeilijke keuzes maken? Bijvoorbeeld je baan op zeggen?
“Nee niet echt. Ik heb altijd al voor mezelf willen beginnen. Daarom deed ik ook op de HEAO een juridisch-economische opleiding. Ik wilde als ondernemer een brede basis hebben.
Na mijn studie heb ik eerst bij veel verschillende werkgevers gewerkt. Ik kon mijn draai niet vinden omdat ik een beelddenker ben. Ik paste niet in het hokje van de functie, dus ik schreef ik me in als ZZP-er. KunstPost is stapje voor stapje ontstaan. Het is organisch gegroeid van een idee aan de keukentafel tot wat het nu is. KunstPost heeft mij gevonden zou je kunnen zeggen.”
Kun je er nu van leven?
“Het hangt ervan af hoe hoog je de lat legt. In de eerste jaren zat ik in het bestuur van de stichting en kon ik daardoor niet betaald worden. Dat ging wringen. Ik stopte er mijn ziel en zaligheid in. Sinds 2012 ben ik directeur en krijg ik een bescheiden vergoeding, onder het minimumloon. Het is dus niet veel, maar samen met de inkomsten van mijn partner kunnen we hier als gezin van leven. Bovendien ben ik opgegroeid in een gezin waarin we met weinig geld rondkwamen. Bij ons thuis was veel tweedehands. Dat is bij mij thuis nog steeds zo. Hier ben ik trots op. Ook KunstPost is met tweedehands spullen ingericht. Ik kan met weinig geld leven en me rijk voelen. De vrijheid om te doen waar je goed in bent, zelf je tijd kunnen indelen en zien dat het werkt, geeft mij meer voldoening dan een nieuwe inrichting of een dure vakantie.”
Wat heeft het jou gebracht?
“Ik heb zelfvertrouwen en ben gelukkig met het leven zo het nu is, want ik leef op mijn manier en doe wat ik goed kan. Ik heb ook respect opgebouwd in de wijk. Dat is prettig. Ik word gezien en KunstPost wordt erkend als vaste waarde in de wijk. We zijn meer dan een clubje kunstenaars. Mensen van de gemeente komen bij ons op bezoek om te zien hoe en wat wij in de wijk doen en welke ideeën we hebben om de wijk leefbaarder te maken.
Kun je je voorstellen dat je zou stoppen?
“Nee, tenzij het echt niet anders kan. Dit is mijn missie in het leven.”
Wat zou je anderen adviseren die een eigen initiatief willen starten?
“Doe iets dat na aan je hart ligt en waarvoor ze je ’s nachts wakker mogen maken. Het is een kwestie van een lange adem, het is niet makkelijk. Je moet door muren heen omdat veel dingen verkokerd zijn, waardoor ze in het begin niet mogelijk zijn. Wij laten zien dat het wel kan en dat het werkt. Daarna gaan deuren makkelijker open.
Het heeft mij geholpen om mensen om me heen te verzamelen die een soortgelijk pad lopen, een eigen initiatief hebben en net iets verder zijn dan ik. Met zulke mensen sparren geeft mij inzichten, nieuwe ideeën en de zin om door te gaan.
Ik ben begonnen omdat ik er zin in had, tijd had en het een beroep deed op wie ik ben en wat ik kan. Geld is nooit een drijfveer in de keuzes die ik maak. Telkens komt er iemand op mijn pad die me helpt, ondersteunt zodat het lukt en meehelpt zodat het wel kan; iemand die in KunstPost en in mij gelooft en ook wil dat het slaagt. Daar ben ik best dankbaar voor. Samen maken we het verschil.”
Van je droom je werk maken, het kan! In deze tijd waarin veel mensen op een kruispunt in hun leven staan, is er -al dan niet noodgedwongen- ook ruimte voor reflectie. Misschien vraag je je af wat je zelf graag wilt. Of wellicht heb je een sluimerend idee, iets waar je al een tijdje mee rond loopt en is dit wel hét moment om dat idee serieus te nemen. Ineke van Zanten en Rinske van Noortwijk van GreenWish spraken een aantal mensen die al eerder in het diepe zijn gesprongen om hun idealen te realiseren en delen deze interviews via hetkanWEL.
Foto inzet door Marcel Bourret
Foto 1 Danielle Davidson, foto 2 Lisa di Campli.
