Het was maart en ik was tot op het bot doorweekt. Ik had die dag al úren gefietst – heuvel op, en weer heuvel af – en al mijn zinnen gezet op een jeugdherberg. Mijn menstruatiekrampen bleven ook maar zeuren en mijn eten was op. Het vervelende aan het natte weer is ook vooral dat je niet even kan pauzeren tijdens het fietsen. Al vind je een overdekt plekje, je koelt meteen af omdat je zo nat bent en dan óók nog stil zit. Dus ik maar doorbeuken, met volle tegenwind door een open agrarisch gebied. Ik was eigenlijk niet eens echt chagrijnig, tot ik na lang fietsen eindelijk bij die herberg aankwam.
Gesloten. Eerst fietste ik een paar keer heen en weer omdat ik niks zag dat op een hostel leek. Toen kwam ik erachter dat het gewoon al járen dicht was. Serieus? Huilend stond ik op de stoep in de regen. Het was ook nog zondag, de winkels waren dicht en ik vond het stadje lelijk.
Als je op de fiets reist en veel in je tentje slaapt, voelen steden vaak juist als onveilige plekken. Je kan daar nergens even op een beschut plekje je tentje opzetten, je kan nergens in de bosjes hurken om je blaas te legen en auto’s toeteren dat je aan de kant moet. Deze jeugdherberg had een goedkope optie voor de nacht geleken, maar ik ging geen tientallen ponden neerleggen om in een of ander duur hotel te slapen in deze lelijke stad. Dan maar doorfietsen en een kampeerplek zoeken.
Whiskey & een kingsize bed
Eenmaal de stad verruild voor het platteland, zat ik een beetje met mezelf in de knoop. Ik was gewoon écht heel moe, had er een lange dag fietsen opzitten en was helemaal verkleumd. Maar een hotel boeken vond ik gewoon een stom idee. Ik was toch de diehard die ging wildkamperen enzo? Ik keek om me heen maar ik zag alleen maar weilanden voor schapen bedoeld; echt een beschutte plek ging er niet zijn hier in deze Zuidwestelijke uithoek van Schotland.
‘Als alles mocht’, zei ik tegen mezelf, ‘waar zou je dan zin in hebben?’. Ja, gewoon een droog bed, potjandorie. Nee, niet een droog bed: een kingsize bed, een badkamer met bad, een flatscreen TV en een Schots ontbijtje. ‘Nou, dan doe je dat toch, meissie’, sprak mijn innerlijke moeder me toe. ‘Het is immers jouw feestje, en je hebt het geld’.
In de regen stapte ik af, opende mijn telefoon en keek naar hotels. Van een Warmshowers koppel (een platform waar fietsers een bedje voor andere fietsers beschikbaar stellen) waar ik twee nachten ervoor sliep, had ik het eerstvolgende dorp al getipt gekregen: het zou hét boekendorp van Schotland zijn. Het was voorlopig ook het enige dorp in de wijde omtrek, maar had gelukkig twee – weliswaar kneiterdure – hotels met een kamer vrij. Boeien, dacht ik. Als ik het doe, doe ik het ook goed. En zo telde ik €120 neer voor een nachtje in een hotel in een kneuterig dorpje. Gekkenhuis.
Maar wat een genot. Zingend zat ik daarna op de fiets, het laatste uurtje volle bak tegenwind nog even afklappend. Toen ik na een lange dag fietsen door de regen aankwam in de kamer was het alles wat ik verwacht had. Schots tartan- behang, een enorm bed, een ontzettend lieve eigenaresse en een super chique badkamer. Ik keek uit over een prachtig landschap en er stond een verrekijker in het raam die ik kon gebruiken. Onder het genot van een glaasje whiskey prees ik mezelf gelukkig. Geld maakt écht gelukkig, mensen.
Hotel voor daklozen
Ergens maakte het me ook verdrietig. Want ik houd van het buitenleven en slapen in de tent, maar als het dus even teveel wordt, kán ik dit doen. Maar hoeveel mensen sliepen nu wél op straat? Hoeveel mensen zouden nooit van hun hele leven zo’n hotel kunnen betalen? Hoeveel kinderen had ik te eten kunnen geven van dit bedrag? Ik bedacht hoe mooi het zou kunnen zijn als we luxe kunnen delen – en dat ik mezelf zo’n hotel makkelijker zou gunnen als ik er iemand anders óók blij mee kon maken.
Een paar maanden later, toen ik al fietsend in Inverness aankwam, zag ik een initiatief dat daarop leek. Het was een café waar je twee kopjes koffie kon kopen, één voor jezelf en één voor een ander. Die voor de ander werd als cadeaubon aan een touwtje aan de muur gehangen, waar iemand met weinig geld hem dan af kon halen en in kon wisselen. Precies mijn idee, maar dan in het klein! Een vriendin wees me later ook op het ‘hotspot hutspot hotel’ in Rotterdam: een commercieel hotel waar ze van de inkomsten van de toeristische kamers, een paar kamers voor daklozen kunnen betalen. Nou, dat bedoel ik dus.
Puur geluk
Reizen op de fiets is niet alleen maar ellende; het geeft op deze manier juist ook veel voldoening. Enerzijds leer je op jezelf te leunen en op de weinige spullen die je meezeult en kom je erachter dat je best onafhankelijk bent. Je ontdekt dat je prima kan reizen en avontuur kan ervaren in je leven zonder een vette portemonnee.
De andere kant van de medaille is dat je ervaart hoe zwaar het is om buiten te leven, om compleet op jezelf aangewezen te zijn en om de nachten buiten door te brengen. Die keren dat je jezelf dan een warm bedje gunt, een goede maaltijd, een paar dagen rust van het fietsen, of een avond met leuke mensen, realiseer je je – nogal cliché – wat je écht nodig hebt in het leven. Het gaf me weer de motivatie om toch wat meer te gaan werken thuis, omdat die betaalde faciliteiten echt geen overbodige luxe zijn.
Na alle boekenwinkels en boekencafés in het dorp afgegaan te zijn, trok ik de volgende dag op mijn fietsje weer verder en kwam een wat goedkoper hostel tegen waar ik twee regenachtige dagen overbrugde. Ik was de enige daar en eigenlijk verveelde ik me nogal, maar ik was allang blij dat ik zonder al teveel uit te geven een dak boven mijn hoofd had.
Toen de zon weer begon te schijnen was ik echter de gelukkigste vrouw ooit. Ik zette mijn tent na een lange fietsdag op aan een verlaten meer middenin een groot bos waar ik twee dagen genoot van de vogels, de stilte en helaas nog meer regen. Ik besefte dat het fietsen me misschien niet alleen maar te doen was om het continu buiten leven en zo min mogelijk geld uitgeven, maar om de afwisseling van iedere dag en het moeten improviseren met de middelen die je hebt.
Lees ook: Simone woonde 2 jaar buiten in de natuur in haar kleine tentje. En: Winterkamperen zonder houtkachel: zo blijf je toch warm (tips van een pro)
Fietsen in Schotland: aanrader
Want dat is toch uiteindelijk het leven? De simpliciteit, het buiten zijn, het avontuur. Ik kan iedereen aanraden eens in zijn of haar uppie op de fiets te stappen. Schotland is bij uitstek een goede bestemming daarvoor, want je mag er wildkamperen, hebt er tal aan gezellige dorpjes, je spreekt waarschijnlijk de taal al en de natuur is er waanzinnig. Bovendien voelde het voor mij als vrouw alleen heel veilig om hier in mijn uppie te fietsen en wildkamperen, omdat ze daar wel gewend zijn aan avontuurlijke dames.
Meer lezen over mijn zes maanden in Schotland? Check mijn blog www.denatuurverbinding.nl
