Lennard verruilde zijn kantoorbaan voor het buitenleven

Lennard Duijvestijn ontwikkelt landgoed Roggebotstaete tot een paradijs waar de relatie tussen mens en natuur centraal staat. Met het beheer van deze proeftuin, viel alles op zijn plek. ‘Door de beslissing om mijn baan op te zeggen, kwam ik op het goede spoor.’ Hij verruilde het bedrijfsleven voor het buitenleven.

Als de bus mij afzet bij halte Roggebotsluis in Dronten, dringt de volgende gedachte zich aan me op: ‘Why?’. Ik sta midden in het rechttoe rechtaan landschap van Flevoland: autowegen en polders tot in het oneindige. Maar eenmaal op het landgoed daalt de rust van een weids landschap op mij neer. Projectleider Lennard Duijvestijn pikt me op bij de buitenkeuken voor een rondleiding. Terwijl we wandelen langs de Mangalica varkens, het voedselbos, de nieuwe bijenstal en kas, praat Lennard mij bij. Over prioriteit geven aan samen buiten leven boven een kantoorbestaan. En het herstellen van de relatie tussen mens en natuur.

Uit de tredmolen stappen

“Ik wilde vooral een spannender leven, weg van de ondraaglijke saaiheid van het bestaan. De voorspelbaarheid van een loopbaan als consultant in het bedrijfsleven beangstigde mij. Elke dag met zijn allen in een kantoorgebouw zitten, voelde voor mij als een tredmolen. Naast spanning miste ik ook zingeving. Ik had dan wel een baan en ogenschijnlijk deed ik iets, maar eigenlijk droeg ik weinig bij. Als je tachtig bent en terugkijkt, wat heb je dan gedaan in je leven?

Ik herinner mij de twee momenten waarop ik mij realiseerde dat ik mijn baan wilde opzeggen nog heel goed. Ik zat voor mijn werk achter de computer, maar was ondertussen bezig met het zoeken naar websites van boerderijen in het buitenland waar ik aan de slag kon. Vlak daarna stond ik op de trein te wachten van mijn woonplaats Amsterdam naar mijn werk in Den Haag. Ik betrapte mijzelf op de gedachte: “Het maakt eigenlijk niet zoveel uit of ik nou voor de trein of in de trein stap, het is hetzelfde dooie spoor.”

Het buitenleven

“Mijn baan in het bedrijfsleven heb ik na ruim twee jaar opgezegd en ik kocht een motor. Ik besloot het buitenland op te zoeken vanwege mijn behoefte aan buitenleven en uitdaging. Mijn keus viel op een paardenboerderij in Italië waar ik in training kon om cowboy te worden. Maar onderweg daar naartoe kreeg ik een motorongeluk. Een week later zat ik weer thuis bij mijn moeder in Zeewolde om te revalideren van een gebroken enkel. 

Via-via kende ik iemand die bezig was met plannen voor het ontwikkelen van landgoed Roggebotstaete: een natuurgebied van 52 hectare niet ver bij ons vandaan. Ik heb gevraagd of ik daar vrijwilligerswerk kon doen, dan was ik in ieder geval bezig en buiten de deur. Zo ben ik in 2012 mijn nieuwe leven op Roggebotstaete gestart in plaats van in Italië. Ik begon met houthakken om een stuk bos te openen en een wandelpad te maken. Van het houthakken kreeg ik energie, gewoon door fysiek bezig te zijn in de buitenlucht. Bovendien laat het werk duidelijke resultaten zien.”

Proeftuin

“Roggebotstaete is een proeftuin geworden, dat staat nu ook in ons logo. Mensen kunnen er samen aan de slag gaan en opnieuw proeven aan de relatie met de natuur. Zo willen we de bijenstal ontwikkelen tot een educatiecentrum door het geven van cursussen. Onze imker richt zich op de zwarte bij, een inheemse Nederlandse bij die grotendeels uitgestorven is. Door mensen kennis te laten maken met de oorspronkelijke bij in Nederland, kun je vertellen wat we de afgelopen honderd jaar verloren hebben zien gaan in de natuur, hoe we dat weer een plek kunnen geven en waarom diversiteit zo belangrijk is.” 

Samen kom je verder

“Iedereen is welkom om mee te werken, van asielzoekers tot gepensioneerden, mensen die tussen twee banen in zitten of in een dip. Ze hakken hout, planten een boom, stoken een vuurtje… De werkzaamheden hebben tegelijk een groot sociaal karakter. We gaan er vanuit dat niet alleen het landschap verbetert, maar ook het leven van de mensen zelf, door veel in de buitenlucht te zijn en “met elkaar fikkie te stoken”. Met Roggebotstaete wil ik ruimte geven aan een levensstijl die ik in Nederland mis: buitenleven en samen optrekken in de natuur. 

Sinds ik hier aan de slag ben, weet ik wat ik te doen heb. Als ik mezelf de vraag stel: ‘Zit ik op mijn pad? Is Roggebotstaete mijn levenswerk?’, dan komen daar ‘ja’s’ op. Mijn verhaal gaat over opnieuw je plek zoeken in de wereld en erkenning vinden. En over een andere manier van leven voorstaan dan we in de westerse maatschappij gewend zijn. Als ik het meer spiritueel omschrijf: ik denk dat de Aarde schreeuwt om dit soort initiatieven en mensen die daar vorm aan geven.”

Op Roggebostaete kun je altijd terecht om mee te helpen of als bezoeker te proeven aan de natuur. Lees ook het verhaal van Monique, die haar baan in marketing & communicatie opzegde om voedselbossen en plukroutes aan te leggen.

Deze tekst is ontleend aan het boek Naar de Aarde. Hoe word ik een groene pionier (2019) en door Laura zelf bewerkt voor hetkanWEL.