Wandelen is gezond, duurzaam en een fijne manier om in contact te komen met de natuur. Voor Wyke en mij is wandelen een soort tweede natuur. We wandelen elke dag wel een stukje en als we met vakantie gaan, maken we allebei altijd lange wandelingen, maar een wandelvakantie in Nederland hadden we allebei nog nooit gedaan. Hoogste tijd om daar verandering in te brengen, dus gingen we op trektocht in Drenthe.
Als mijn trein op station Den Haag Centraal keurig op tijd richting Steenwijk vertrekt, slaak ik een zucht van verlichting. Ik heb het gehaald. Ik zak wat onderuit op mijn stoel, adem een paar keer diep in en uit, kijk trots naar mijn kleine rugzak en glimlach; de vakantie – ook al is hij kort – is begonnen. Op hetzelfde moment verlaat Wyke, ook licht bepakt en bezakt, haar huis in Amsterdam. Ook zij is ruim op tijd voor de trein en onze (spoor)wegen zullen elkaar kruisen in Zwolle, voor ons Avontuur Dichtbij.
Avontuur Dichtbij Avontuur Dichtbij is een nieuwe reisorganisatie, die een aantrekkelijk en waardevol alternatief biedt voor verre reizen. Reizen voor avonturiers die uit hun comfortzone durven te stappen, maar dan wel dichtbij huis. Avontuur Dichtbij organiseert micro avonturen, citytrips en trektochten te voet of per fiets in samenwerking met de IVN (Instituut voor natuureducatie en duurzaamheid). De meerdaagse routes zijn heel bijzonder en uitgezet door natuurgidsen van de IVN. Je slaapt bij IVN Gastheren van het Landschap en dankzij de handige app krijg je interessante informatie en verdwaal je niet. Wyke en Asceline liepen een stuk van de route (30 km) door Drenthe.
De trein staat stil bij Diemen
Het gaat alleen iets anders dan gepland. Na een joelend bericht van Wyke waarin ze schrijft dat ze is vertrokken, krijg ik snel een minder blij appje. “Mijn trein staat stil bij Diemen en niemand weet hoelang het duurt.” Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Ik zie mezelf al moederziel alleen door het Drentse landschap lopen, verdwalen tussen de Hunebedden en in mijn eentje dineren, maar gelukkig valt het mee. Uiteindelijk komt Wyke een uur later dan gepland aan in Steenwijk. We halen bij de bakker nog snel wat te eten voor onderweg en gaan op pad.
We duiken het bos in
In de eerste 500 meter lopen we twee keer verkeerd, maar daarna gaan we vol vertrouwen de stad uit. Het is heerlijk weer om de eerste etappe van 15 kilometer te beginnen. We komen langs verschillende dorpen, aaien paarden en duiken dan van het ene op het andere moment het bos in. Daar lopen we langs een gedenkteken van 6 mannen, die in de Tweede Wereldoorlog zijn geëxecuteerd door de Duitsers. De oudste is ongeveer onze leeftijd. We zijn er een beetje stil van.
Het landschap verandert snel
In het bos verandert het landschap snel. Dicht bos, open plekken en grassen volgen elkaar op. Het heeft de dagen voor onze trip wat geregend, waardoor het pad drassig is. We zakken steeds weg in de modder en het mulle zand en even baal ik van deze wandeling. Tot ik om me heen kijk en het geploeter van mijn benen vergeet.
Een militair oefenterrein
Wyke leidt ons als een ware postduif in de richting van Havelte en ik volg haar blindelings, tot we bij een militair oefenterrein komen met grote borden ‘gevaar’ en ‘granaten’. ‘Zitten we wel echt goed?’ piep ik, maar Wyke gelooft rotsvast in haar richtingsgevoel en IVN-routeplanner. “We moeten er dwars doorheen,” zegt ze. Op het bord staat inderdaad dat je er gewoon mag lopen als er geen rode vlag hangt en er is in geen velden of wegen een militair, tank of granaat te bekennen. We komen überhaupt al uren niemand tegen.
De hunebedden
Via een grote open vlakte lopen we weer een beetje richting de bewoonde wereld. Daar vinden we een steen om even op uit te rusten. Zwijgend drinken we thee en eten we chocola en enigszins stram komen we weer overeind. Nog een uurtje en dan zijn we bij de hunebedden. Daar aangekomen klampen we een meneer aan om een foto van ons te maken, bekijken de stenen nog een keer goed en vervolgen onze route. Op weg naar een warm kopje koffie bij OER. Een restauranttip van Avontuur Dichtbij, die we maar wat graag opvolgen. Even bijkomen voor de laatste etappe naar de plek waar we gaan overnachten: natuurvriendenhuis het Hunenhuis.
Het Hunenhuis draait op vrijwilligers
Ik had me natuurlijk ingelezen, maar ik ben toch verrast over deze bijzondere plek. Het huis ligt verscholen tussen de bomen en overal zitten mensen gezellig te praten of te lezen. Er is een grote keuken, een eetzaal, een televisiekamer en een centrale hal. Het doet me denken aan een jeugdherberg, maar dan voor de wat ‘jongere oudere’. Het zal wel met het seizoen te maken hebben, want gezinnen en jongeren blijken ook van harte welkom te zijn.
Het Hunenhuis draait op vrijwilligers
We worden warm welkom geheten door een echtpaar, dat het Hunenhuis twee keer per jaar een week lang managet. We krijgen onze lakenpakketten en worden naar onze kamer gebracht. Deze is eenvoudig en schoon. We maken onze bedden op, maar dan moeten we snel weer op pad. We hebben namelijk gereserveerd om bij Ludiek in Havelte te eten. We huren een fiets en vertrekken.
Enigszins underdressed
Als we het restaurant binnenlopen, moet ik even slikken. Er is een bijeenkomst van burgemeesters uit de regio met hun partners en overal zitten mooi aangeklede mensen. Wij steken er in onze wandelkleren – joggingbroek, wandelschoenen en sporttrui – toch wel een beetje schril bij af, maar na een eerste glas wijn ben ik dat vergeten. We bestellen een vegetarisch (voor mij) en vegan (voor Wyke) verrassingsmenu en vallen van de ene in de andere verbazing. De gerechten bestaan uit lekkere en verrassende combinaties en de bediening legt ons in de watten.
Het belooft een mooie dag te worden
Weer terug in het Hunenhuis valt Wyke in slaap terwijl ik tegen haar aan klets. Ook ik val daarna snel in slaap, moe van de lange wandeling. Als we de volgende ochtend uit het raam kijken, zien we een lichte nevel tussen de bomen hangen, die de blauwe lucht en zon nog een beetje tegenhoudt, maar het belooft een mooie dag te worden. Terwijl we op ons ontbijt en onze lunchpakket wachten – bezorgd door de bakker Het Uffeltje – drinken we een kopje thee en koffie en maken we hier en daar een praatje. De sfeer in het Hunenhuis is ontspannen en vriendelijk.
Na het ontbijt maken we onze kamer schoon. We zuigen de opgedroogde modder van de vloer, schrobben de badkamer en gaan weer op pad. Op aanraden van Guido, onze contactpersoon van de IVN, die virtueel met ons meereist, moeten we naar het meer in het Holtingerveld. Dus dat doen we.
Het landschap blijft veranderen
De route die ik de vorige avond heb gedownload blijkt niet helemaal goed doorgekomen te zijn en op gevoel (met een beetje hulp van google maps) lopen we richting het meer. Ook vandaag verandert het landschap constant. Als we een bankje tegenkomen gaan we lekker even in het zonnetje zitten om te mijmeren over het leven. Dingen als ‘waarom doe ik dit niet vaker’ en ‘waarom heb ik het altijd zo druk’ komen ter sprake. Als we even later weer opstaan – en hebben besloten om het wat rustiger aan te doen – voelen we echt hoe de natuur je helpt te ontspannen.
De zon schijnt op volle sterkte
Na wat omzwervingen langs verschillende meertjes, vinden we eindelijk “ons meer”. We zijn er allebei even stil van. Guido van de IVN had niet gelogen, toen hij zei dat we dit deel van onze trektocht echt niet mochten missen. Op ons gemak lopen we een rondje om het meer. Als we daarna de route vervolgen en een weiland inlopen, schijnt de zon op volle sterkte en ploffen we neer in het gras. Het is eindelijk tijd voor de lunch.
Terug naar de realiteit
Ik besluit, anders dan ik van plan was, toch even terug te gaan naar de dagelijkse realiteit en kijk hoe we later die middag van Uffelte naar station Meppel kunnen komen, waar we de trein naar huis moeten pakken. Prompt verslik ik me in mijn vegan brownie; door een staking van het OV gaat de bus naar Meppel over 20 minuten of over 2 uur. Nou zou je denken, dan neem je toch die van over twee uur, maar ik had mijn zoon – met mijn hand op mijn hart – beloofd ’s avonds bij zijn groep 8-nieuwjaarsbijeenkomst aanwezig te zijn. Te laat komen is dus geen optie.
Ik spring op, ruk Wyke uit haar zalige moment van rust en roep dat ze ‘nu’ moet meekomen. Weg ontspanning. Weg rust (sorry Wyk). Op een drafje lopen we het laatste stuk naar de bushalte, waar we de bus net halen. Op Meppel staat de trein klaar en in Zwolle stapt Wyke zonder moeite over in Amsterdam. Tot Amersfoort doe ik een hazenslaapje en zo kom ik toch nog behoorlijk ontspannen, tevreden en op tijd in Den Haag aan.
3 redenen waarom de beste mini-vakantie een trektocht is
Dit weekend was werkelijk een van de beste minivakanties die ik in tijden heb gehad en dat heeft drie redenen. Naast het goede gezelschap natuurlijk.
- Nederland is zo mooi. Dat vergeet ik wel eens. Ik ga graag naar andere landen om te genieten van de natuur en het landschap. Maar Drenthe heeft het allemaal.
- Wandelen is de ultieme manier van ontspannen. Je bent in beweging, kan gewoon lekker praten (of stil zijn), komt van A naar B en je voelt je echt één met de natuur.
- Deze vakantie heeft me weer echt verrast. Het concept van natuurhuizen kende ik niet, maar het is heel sympathiek. En als je in een dorp als Havelte in je wandelkleren een mooi restaurant inloopt en zo aardig bediend wordt en lekker te eten krijgt, dan ben je in de hemel.
Ik raad het dus iedereen aan om een keer op Avontuur Dichtbij te gaan. Naar Drenthe of naar een van de vele andere bestemmingen, die vast net zo mooi zijn.
