Toen tekenaar en illustrator Annick Gaarthuis aan haar permacultuuropleiding begon, was ze al snel verkocht. Ze wilde graag andere mensen (en vooral kinderen) enthousiast maken over deze mooie manier van voedsel verbouwen. En omdat er nog geen prentenboeken bestonden, maakte ze er gewoon zelf een! Het resultaat is ‘Eetbare Wildernis’. Een prachtig boek, boordevol met informatie over permacultuur. Voor jong én oud. En jij kunt dit boek winnen, dus lees snel verder.
Annick studeerde af aan de kunstacademie en ging daarna aan de slag als kunstenaar. In haar kunstwerken speelde de natuur een grote rol, maar ze wilde graag nog iets meer doen. In de coronatijd zag een documentaire over permacultuur, ‘Biggest Little Farm’ van John Chester, waarna ze dacht: dit is het! Gelukkig kon ze al snel een geschikte permacultuuropleiding in de buurt vinden, namelijk bij Maranke Spoor in Amersfoort.
‘Tijdens de opleiding begon ik veel boeken te lezen om meer te leren over de theorie achter permacultuur. Hierbij draait het niet alleen om bloemen en planten, maar speelt ook economie, management en natuurlijk de inspirerende verhalen van pioniers een rol.’ De kern van permacultuur is dat je de natuur zoveel mogelijk haar gang laat gaan. Als mens grijp je dus vooral niet te snel in, maar kijk je hoe je (beter) met de natuur samen kunt werken.
Een prentenboek over permacultuur
Het duurde niet lang of Annick werd erg enthousiast over permacultuur. Ze wilde graag andere mensen meenemen in deze wonderlijke wereld. Alleen was het wel wat lastig uitleggen wat ze nu precies leerde. Zeker omdat er weinig illustraties in haar studieboeken stonden. En dat terwijl veel mensen, en zeker kinderen, juist visueel zijn ingesteld.
’Toen dacht ik: ik kan ook gewoon zelf een boek maken!’ In haar vrije tijd begon Annick met het verzamelen van informatie en het tekenen van de eerste illustraties. Ze had zichzelf geen harde deadline gesteld, waardoor ze er rustig de tijd voor kon nemen en geen druk voelde. Toen het boek concreet begon te worden, ging ze op bezoek bij meerdere uitgeverijen. Daar voelde ze niet echt een match. ‘Ze begrepen vaak het concept permacultuur niet helemaal, of wilden dat ik iets zou veranderen in het boek. Toen dacht ik: nou, dan ik doe het gewoon allemaal lekker zelf!’
Succesvolle crowdfundingscampagne
In de zomer van 2023 was het boek bijna klaar en startte Annick een crowdfundingscampagne om de kosten voor het laten drukken en uitgeven van haar boek te dekken. ‘Ik merkte al snel dat ik een groot bereik had, dat veel mensen geïnteresseerd waren en me graag wilden helpen.’ Het benodigde bedrag was al in korte tijd binnen, dus kon ‘Eetbare Wildernis’ worden geproduceerd.
Annick begint te stralen als ze over de inhoud van haar boek vertelt. ‘In mijn boek neem ik kinderen echt mee in de wereld van permacultuur. Ik vertel ze met behulp van kleurrijke illustraties alles over bodemleven, composteren, voedselbossen en nog veel meer.’ De boeken zijn door heel Nederland verkocht en worden op tal van plekken gebruikt. ‘Ik vind het zo leuk om berichten te ontvangen van mensen die ermee aan de slag zijn gegaan op hun school, bij de bso of bijvoorbeeld in de wijk.’
Nieuwe kennismaking met de natuur
Annick geeft zelf ook regelmatig les aan kinderen in haar atelier. ‘Vaak gaan we dan ook samen naar buiten toe om de natuur te ontdekken. Als ik de kinderen vraag hoe ze denken dat we de natuur een handje kunnen helpen, weten ze vaak het antwoord niet. Ik was in het begin ook echt verbaasd dat kinderen geen idee hadden wat brandnetels zijn, of bijvoorbeeld erg bang waren voor spinnen. Maar ik merkte dat het voor een deel ook aan de opvoeding lag.’
‘Kinderen komen minder snel in aanraking met de natuur, omdat ouders er vaak gevaar in zien. Terwijl kinderen op zo’n middag in de natuur met mij helemaal opbloeien als ze zelf een lekker kopje thee hebben gezet met munt. Ik hoop daarom met mijn boek niet alleen de kinderen, maar ook hun ouders te inspireren. Dat ze minder bang zijn voor gevaar, spinnen minder eng vinden en meer kunnen genieten van de kracht en de pracht van de natuur. Want is allemaal zo mooi en waardevol.’
Voedselbos verenigt de buurt
Ondertussen is Annick alweer aan haar volgende project begonnen: een voedselbos bij haar in de buurt in Ede. ‘Het terrein stond al jaren leeg, met hele hoge brandnetels, dus we moesten met een groep mensen hard aan de slag. En als je daar dan bezig bent, zien andere mensen je ook. Ze stellen vragen, willen misschien een keertje helpen. Zo merk je al snel dat een project als dit voor saamhorigheid en verbinding zorgt.’
‘Iedereen kan iets bijdragen, en je kunt zoveel van elkaar en de natuur leren. Bovendien is samen bomen planten ook gewoon hartstikke gezellig.’ Het voedselbos wordt de komende tijd verder opgebouwd. Eén ding is zeker: er komt sowieso een kindermoestuin, waar uiteraard Annicks boek bij wordt gebruikt. Zo komen we ook weer terug bij de kern van haar verhaal. ‘Van mij mag elke woonwijk omringt worden door natuur’, glimlacht Annick. ‘Zodat mensen meer in aanraking komen met bloemen, planten, bomen en al het moois dat de natuur te bieden heeft. Dat is goed voor iedereen.’
Winactie ‘De eetbare wildernis’
Ben jij na dit verhaal enthousiast geworden over permacultuur? Heb je kinderen, ken je kinderen in je buurt, of voel je je zelf soms nog een kind? Doe dan mee met onze winactie om een exemplaar van ‘De eetbare wildernis’ te winnen! Laat hieronder in een reactie weten waarom jij dit prentenboek graag wil winnen. Wij zoeken contact met de winnaar en sturen het boek op!
20 gedachten over “De eetbare wildernis: Annick maakte een prachtig prentenboek over permacultuur”
MOOI !!!! Mijn dochter woont met haar kind in arnhem. Ze kan daar niet buiten spelen. (Dealers, junks en veel rottigheid)
Ze dromen denk ik ook van een plek als in het boek. ..
Ik gun haar , dit boek te winnen, en dat er zo een zaadje geplant mag worden.
Wouw Annick wat geweldig dat je zo’n boek gemaakt heb!
In maart van dit jaar zijn wij (buurtbewoners) via een buurtinitiatief in Amsterdam Osdorp met een buurtmoestuin begonnen. Dit om vooral de buurt met elkaar te verbinden. Ontzettend leuk, want dat werkt echt. Tuinieren en elkaar leren kennen met zoveel culturen in één stad, dat brengt verbinding. Dat is hard nodig in deze tijd van polarisering.
Wel merk ik dat er nog zoveel mensen bang zijn van de beestjes in de grond.
Hoewel het voor mijzelf logisch is om biologisch te willen moestuinieren is dat toch niet voor iedereen. Toen de mensen in de tuin met bestrijdingsmiddelen de heg wilde behandelen vertelde de hovenier die de heg geplaatst heeft: We moeten met zijn allen om naar permacultuur!
Daarbij zei hij ook, zoek dat woord maar op in het woordenboek😁.
Ik zou dit boek als een soort van bijbel in onze tuin willen gebruiken. Ik denk dat dit zeker helpt om op een juiste manier te gaan tuinieren en het mensen kan laten inzien dat het anders kan.
Dit boek lijkt mij ook nog eens extra leuk voor de kinderen die in onze buurtmoestuin mee doen, want alleen al de buitenkant van het boek ziet er zeer aantrekkelijk uit!
Een moestuingroet, Jolanda
Ik zou willen dat er meer boeken zouden zijn als deze. Ik leer nog steeds het beste van boeken die nrijkelijk voorzien zijn van illustraties. Het onderwerp interesseert me enorm.. en zo’n mooi boek wil je toch aan iedereen laten zien…
Graag doe ik mee met de winactie. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik mee wil doen, maar het lijkt me gewoon een erg leuk en interessant boek! 🌿
3 jaar geleden zijn twee initiatiefnemers begonnen met een soort van voedselbos. Zij kwamen op dat idee, doordat in hun gemeente was begonnen met het plaatsen van twee rijen notebomen op een stuk gemeentegrond. Daartussen en eromheen groeiden voornamelijk brandnetels en gras, dat af en toe werd bijgehouden door schapen en/of door een maaibeurt door gemeentewerkers.
De ene initiatiefnemer is kleuterjuf en wilde er een plan uitwerken voor educatie over voeding en de natuur. Niet alleen bestemd voor kleuters, maar voor iedereen, die zich daar meer mee zou willen verbinden.
De andere initiatiefnemer is gericht op inheemse eetbare planten en struiken en het sociale aspect van permacultuur.
Nu is er het begin van wat zij noemen “voedselbostuin”. Het boek zou een mooie aanvulling zijn voor hun project.
Afzender: geïnteresseerde en vrijwilliger bij deze voedselbostuin
Wat een geweldig initiatief! Mijn kinderen van 5 en 6 jaar zouden dit een geweldig boek vinden. Ik ben zelf een verantwoorde wildplukker en ik ben super trots op mijn dochter die naar mij toe kwam om te zeggen dat ze even wat hondsdraf ging plukken omdat ze geprikt was door een brandnetel. En dat we haar wratten hebben kunnen laten verdwijnen met stinkende gouwe. Het is zo belangrijk dat kinderen weer een basis meekrijgen hoe ze kunnen met de natuur! Chapeau voor de schrijfster, ik heb het boek nog niet gelezen maar je heb er bij voorbaat een fan bij.
We willen onze tuin voorzien van permacultuur, dit boek zal ons zeker inspireren, daarna zal het in het omni project geplaatst worden zodat andere personen het kunnen lenen