Mijn plasticvrij scheren experiment mondde deze week uit in een waar bloedbad. De verkoopster van de safety razor had me nog zo gewaarschuwd dat deze mesjes Scherp zijn met een hoofdletter S. En dus was ik, in mijn beleving, ultra voorzichtig te werk gegaan. Ik had het mesje zonder kleerscheuren uit z’n verpakking weten te halen en in het houdertje weten te schroeven. En ook mijn oksels waren ongehavend uit de strijd gekomen. Maar toen…
Ik ben van het model ‘rats, rats en klaar’ onder de douche. Dat gaat eigenlijk al mijn hele leven goed. De keren dat ik mezelf serieus gesneden heb, zijn denk ik op één hand te tellen, waarmee ik maar wil aangeven dat ik in beginsel nou ook weer niet zo’n prutser ben op het gebied van scheren. Omdat ik gewaarschuwd was, besloot ik deze eerste plasticvrije scheerbeurt bovendien ook nog eens heel mindful niet onder de douche te doen, maar het al mijn aandacht te geven bij de wastafel waar de zeep niet te snel weg zou spoelen. Ik ging te werk met een blok scheerzeep (want als je plasticvrij gaat, pak je het goed aan) en ging aan de slag.
Toen mijn benen ‘klaar’ waren en ik het resultaat trots in ogenschouw wilde nemen, zag ik dat ik ongemerkt meer had opengehaald dan ik überhaupt ooit voor mogelijk had gehouden. De rode riviertjes stroomden langs mijn schenen naar beneden, met elk een willekeurig startpunt halverwege mijn been, zo leek het. Het waren niet de moeilijke bochten rondom mijn enkels waar het mis was gegaan, maar halverwege mijn scheen, mijn kuit, onderaan mijn knie of net iets boven mijn enkel.
Uiteindelijk zat ik met 8 pleisters op mijn linkerbeen en 5 op mijn rechterbeen aan de keukentafel de balans op te maken. Want deed het hoopje pleisterafval op tafel mijn pogingen om zero waste te scheren niet te niet? Dit was nog nauwelijks een zero waste exercitie te noemen op deze manier.
Een safety razor is eigenlijk niets meer en niets minder dan een ‘ouderwets’ scheermes van metaal waarbij je een enkelvoudig scheerblad heel simpel tussen een top- en basisplaat schroeft. Een kind kan de was doen. De eerste patenten stammen al uit de 19e eeuw en het ‘krabbertje’ (zoals het ook wel genoemd wordt) groeide daarmee uit tot een goed alternatief voor het klassieke, open scheermes.
Mind you, dit was in een tijd waarin vooral mannen zich schoren, want vrouwen zijn hun oksels pas rond 1915 gaan scheren, toen ze voor het eerst mouwloze jurken gingen dragen. De scheerindustrie adverteerde in die dagen steeds vaker in vrouwenbladen en zo werd het – dankzij marketing en reclame – langzamerhand not done om als vrouw ongeschoren door het leven te gaan. Overigens moest in die begintijd nog wel vaak worden uitgelegd hóe je je als vrouw moest scheren, want door het gebrek aan ervaring hadden we in die tijd blijkbaar geen idee. Op dat punt ben ik voor mijn gevoel zo langzamerhand ook aangekomen. En wat blijkt? Ik ben niet de enige, want er staan hele tutorials online met duizenden views. Zoekt en gij zult vinden.
Ten eerste: gebruik genoeg scheerschuim en maak je been weer nat als het te droog wordt. Dan: het snijvlak staat loodrecht op het handvat, waardoor de hoek van het scheren iets anders is dan je met de wegwerpmesjes gewend bent. Zet het blad niet in een hoek van 90 graden op je huid, want dan snijd je jezelf (aha!), maar gebruik een hoek van ongeveer 30 tot 35 graden. Vervolgens: het blad is vele malen scherper dan bij een wegwerpmesje. Hierdoor hoef je minder druk (lees: geen druk) te zetten als je met het mesje over je huid ‘schraapt’. Laat het mes z’n werkt doen dus. En tot slot: scheer met korte, zachte bewegingen, zodat je de hoek en richting makkelijk kan aanpassen. Dus niet in één rits van onder naar boven (zoals ik gewend was). Hoe langer je erover doet, hoe beter het resultaat (wordt op YouTube gezegd). Neem vooral rond je enkels en bij je knieën de tijd.
[box] Nog even wat feiten op een rij:
Wat is jouw ervaring met plasticvrij scheren? Laat het ons weten door hieronder een reactie achter te laten. Lees ook ons blog over suikerharsen, een andere manier om goedkoop en plasticvrij te ontharen.
Wyke Potjer is content manager van hetkanWEL. Ze heeft journalistiek gestudeerd en werkt sindsdien fulltime voor landelijke radio, televisie, print en online media. Ze is vegan, heeft geen auto, probeert plastic uit haar leven te bannen en biologisch te eten. Naast haar freelance bestaan als journalist geeft ze yogales (vinyasa en yin).