Als je het hebt over dromen verwezenlijken, dan zeg je Lies Dieben. Ze liep in 170 dagen de Pacific Crest Trail door Amerika, een langeafstandspad dat van de Mexicaanse naar de Canadese grens loopt, én schreef een boek over haar ervaringen. HetkanWEL sprak met Lies. “De zwaarste dagen waren ook de mooiste dagen.”
25 nationale bossen doorkruisen
De Pacific Crest Trail (PCT) is niet zomaar een lange wandelroute. Het ‘pad’ doorkruist de staten Californië, Oregon en Washington en is in totaal 4256 kilometer lang. Het eindpunt is net over de grens met Canada. Als wandelaar loop je door 25 nationale bossen, 7 nationale parken en verschillende beschermde wildernisgebieden. Het totale aantal meters dat je moet klimmen en dalen is ongeveer 149.000, omgerekend 18 keer de Mount Everest op en neer. De Pacific Crest Trail mag je niet zomaar lopen. Je moet eerst een speciale vergunning bemachtigen. De Pacific Crest Trail Association reikt 50 vergunningen per dag uit, allemaal met een startdatum tussen 1 maart en 31 mei.
Pacific Crest Trail: ‘Wat een gekkenwerk’
Deze grootse route lopen spookte al langer door het hoofd van Lies. “Mijn gedachten gingen van ‘wauw, wat een gekkenwerk’ tot ‘het lijkt me geweldig, maar dat kan ik nooit’ naar uiteindelijk ‘waarom niet?!’” Ze waagde de sprong, zegde alles op, sloot alles af en vertrok in 2022, vlak na corona. “Het was toen nog niet duidelijk of de grenzen open zouden gaan, maar uiteindelijk kreeg ik mijn visum en viel alles op z’n plek”, aldus Lies.
Eten, slapen, lopen
Nu, twee jaar later, komt het boek ‘Zes miljoen stappen – Over de Pacific Crest Trail door Amerika’ uit. In dit reisverslag vertelt Lies uitgebreid over haar ervaringen. Hoe is het om maandenlang met jezelf te zijn in de wildernis? Wat waren de fysieke, logistieke en mentale uitdagingen? “Het leven wordt heel simpel: eten, slapen, water vinden en lopen.”
Trail family
Tijdens de wandeling leefde Lies met het ritme van de dag. “Met zonsopgang ging ik lopen en zodra het donker was lag ik in mijn slaapzak. Dat is de aantrekkelijkheid van zo’n leven. Je loopt door de wildernis en hebt geen afleiding, alleen jezelf.” Als het zwaar werd zette Lies een luisterboek op of luisterde ze naar muziek. Ook liep ze af en toe met anderen mee. “Na één of twee weken kom je de mensen tegen die ongeveer in hetzelfde tempo lopen. Als vanzelf wordt dat jouw ‘tramily’, een ‘trail family’.” Buiten dat het fijn is om af en toe contact te hebben, was zo’n tramily ook handig tijdens de gevaarlijke stukken en in de dorpjes die je doorkruist. “Dan deelden we een hotelkamer om de kosten te drukken.”
Spannende ontmoetingen
Lies krijgt vaak de vraag wat haar het meest is bijgebleven, maar die vindt ze moeilijk om te beantwoorden. “Ik ben zes maanden weggeweest. Als je zes maanden thuis bent gebeurt er al veel, laat staan als je zo’n periode door de wildernis loopt.” Ze heeft een hoop hoogte- en dieptepunten beleefd, spannende ontmoetingen gehad met dieren van iets te dichtbij, de Mount Whitney beklommen en (achteraf) op het randje van onderkoeling en hoogteziekte gezeten. Ook ervaart ze regelmatig een zekere prestatiedrang. “Ik heb wel een paar keer het besef gehad: ‘ben je hier nou omdat je per se die eindstreep wil halen of omdat je de ervaring wil beleven?’ Dan moest ik mezelf even tot de orde roepen, zodat ik meer kon genieten van het moment.”
Van dagboek naar reisverslag
Pas een jaar na thuiskomst besluit Lies een boek te schrijven over haar ervaringen tijdens de wandeling. Met een aantal fanatieke wandelaars in haar vriendenkring, krijgt Lies regelmatig vragen over bijvoorbeeld de voorbereiding op een langere wandeling. “Ik merkte dat ik langzaam al dingen vergat van de Pacific Crest Trail en dus ben ik gaan zitten om alles op te schrijven.” Dat was in eerste instantie gewoon voor haarzelf, als dagboek, maar al gauw veranderde dat naar een andere manier van schrijven, meer voor anderen.
Andere mindset
Eigenlijk durfde Lies helemaal geen boek te schrijven, maar meerdere mensen om haar heen gaven aan dat ze het absoluut wilden lezen. “Ik heb mezelf voorgehouden: als ik door Amerika kan lopen, dan kan ik ook een boek schrijven.” Die vastberaden mindset heeft ze niet altijd gehad. Waar Lies vroeger twijfelde en haar plannen niet deelde tot ze zeker wist dat het ging lukken, doet ze het nu gewoon én deelt ze het eerder. “Dat is echt veranderd sinds deze wandeling. Als je de hele dag de tijd hebt om na te denken, dan wordt het vanzelf makkelijker om dingen in perspectief te zien.”
Boektour
Eind maart begint Lies met haar boektour en dat doet ze geheel in stijl, wandelend over het Pieterpad. Dit langeafstandspad doorkruist Nederland, van de Sint-Pietersberg in Zuid-Limburg naar Pieterburen aan de Noord-Groningse Waddenkust. “Ik wil zoveel mogelijk mensen, wandelaars en aspirant wandelaars uitnodigen om een dag (of langer) met mij mee te lopen. Ik hoor vaak dat mensen, voornamelijk vrouwen, het eng vinden om alleen te lopen en daarom niet gaan. Ik hoop dat ik ze op deze manier kan aanmoedigen wél te gaan.” Wil je meelopen? Meld je aan voor de nieuwsbrief van Lies. Dan ontvang je haar wandelschema en blijf je op de hoogte van waar ze wanneer is. Ben je benieuwd naar haar boek? Die koop je hier.
Lees ook: Ilse (27) ging te voet naar Rome en Laura en Hector doorkruisten de Pyreneeën (750 km)
