Op mijn balkon, acht hoog in een galerijflat, ben ik graag bezig met een beetje balkontuinieren. Potten met siergrassen en meerjarige bloeiende planten maken het een prettige buitenruimte voor mij en mijn twee katten. Bij de keuze van de planten let ik, behalve op het uiterlijk, op zaken als biologisch en goed voor bijen en insecten. Ik probeer zo mijn zeer bescheiden bijdrage te leveren aan de instandhouding van de biodiversiteit. Wat ik niet verwachtte was dat een experiment met spruitjes zou leiden tot een nieuwe generatie vlinders.
Spruitjes op het balkon
Dit voorjaar kreeg ik van vrienden een paar jonge spruitplantjes om te kijken of het mij zou lukken mijn eigen spruiten te kweken op mijn balkon. Vastberaden ging ik aan de slag. Ik zette de plantjes vanuit hun kweekpotje over in een grotere pot, gaf ze elke dag aandacht en water en al snel begonnen ze te groeien. Zo snel dat ik ze nog twee keer heb verpot voordat ze voldoende ruimte leken te hebben om groot te groeien.
Grappig rupsje
Op een avond tijdens het water geven viel mij op dat er uit een paar bladeren hapjes waren genomen. Van de dader geen spoor. Een paar avonden later spotte ik een klein groen rupsje in de spruitplant. Super grappig om te zien en ik vond het best bijzonder dat dit rupsje op acht hoog een plant naar zijn smaak had gevonden. De schade viel wel mee, dus ik besloot er niks aan te doen.
Tropische vreetaanval
Een week of twee later begon een van de tropische periodes van deze zomer en dat zette iets in gang dat ik niet aan had zien aankomen. Ineens bleek er niet een klein rupsje in de spruit te leven, maar een hele groep van misschien wel tien rupsen en klein waren ze ook niet meer. De warmte triggerde een vreetaanval bij de rupsen van ongekende omvang. Twee van de drie spruiten werden in no time kaal gegeten en zelfs de nerven van de bladeren en de stengels van de planten gingen eraan.
Rupsen spoorloos
De rupsen waren inmiddels centimeters groot en een vraag stellen op Twitter leerde mij dat het waarschijnlijk de rupsen van het groot koolwitje waren. Ik begon me wel zorgen te maken, want wat als de planten op zouden raken en de rupsen van de honger omkwamen? Ik schoof mijn derde, nog niet aangevreten spruit tegen de andere twee aan om de rupsen nog wat tijd te gunnen. Een dag later zag ik ineens geen enkele rups meer. Van de twee oorspronkelijk spruiten was niet veel over dan een paar afgeknaagde stengels, maar de derde leek nauwelijks aangetast. Waar waren ‘mijn’ rupsen gebleven?
Nieuwe generatie vlinders
Bij nadere inspectie ontdekte ik de eerste poppen op de achterkant van de bladeren van de derde spruit. De rupsen hadden blijkbaar genoeg gegeten en hadden zich verpopt om te veranderen in vlinders. Weer een paar dagen later zag ik de eerste witgroeve vlinder wegfladderen toen ik water kwam geven. In de dagen daarna heb ik zeker vijf of zes grote koolwitjes zien zitten of wegvliegen. Dat gaf een vreemd soort voldoening en trots gevoel. Door niet in te grijpen toen de rupsen zich voor het eerst lieten zien, had ik bijgedragen aan een nieuwe generatie vlinders. En dat op mijn balkon met maar een paar plantjes. Een bijdrage leveren aan de broodnodige biodiversiteit als je alleen maar een balkon hebt? Het kan dus wel!
P.S. De spruiten hebben zich enigszins hersteld, maar eigen groente eten…dat zit er dit jaar niet meer in.
