Af en toe valt de verbinding weg als we elkaar spreken. “Sorry, we liggen voor anker voor de kust van Portugal,” legt Marieke uit. Samen met haar vriend besloot ze -letterlijk- het roer om te gooien, haar baan op te zeggen en het ruime sop te kiezen. Ze woont sinds een half jaar op een zeilboot, doet boodschappen met een SUP-board (Stand Up Paddle) en sluit vriendschap met dolfijnen. “Ik houd wel van een beetje avontuur.”
Een paar jaar geleden kochten ze hun 13 meter lange zeilboot met het idee er ooit langer mee weg te gaan. “In de zomers en tijdens vakanties oefenden we met zeilen en leefden we op de boot, maar toen hadden we allebei nog wel een huis. Nu zitten we 24 uur per dag samen op die zeilboot. Dat is klein, maar het gaat heel goed, omdat we elkaar ook de ruimte geven. Dan zit de één bijvoorbeeld op het voordek en de ander binnen.”
Vergeet niet te leven
Het zeilen als toekomstplan kwam niet helemaal uit de lucht vallen. “Op onze eerste date, zeven jaar geleden, vroeg hij al of ik met hem mee zou gaan als hij ooit de wereld rond zou zeilen. Dat leek me een leuk avontuur en dus zei ik ja. Ik dacht: er is meer dan het werkende leven tussen 9.00 tot 17.00.”
Zelf heeft Marieke, die inmiddels ademhalingstherapeut is, dit ook moeten leren door een paar keer hard te vallen. Ze had een druk werkend bestaan als lobbyist voor natuurorganisaties en wilde altijd ‘nog even dit’ en ‘nog even dat’, waardoor ze 9 jaar geleden tegen een burn-out aanliep.
Waar gaat je hart van huppelen?
“Mijn oma zei altijd al: vergeet de L niet… je moet ook nog leven. Dat leven begint volgens mij met de vraag: waar gaat je hart van huppelen? Bij mij was dat vrijheid en één zijn met de natuur. Voor mijn vriend was dat zeilen en zelfvoorzienend leven,” vertelt Marieke. In het leven wat ze nu leiden komt beiden mooi samen.
“Het begon ermee dat we gingen kijken hoe we deze droom mogelijk konden maken zonder meteen overal beren op de weg te zien. Gewoon door te doen en te ervaren, want als het echt allemaal niet lukt, kun je altijd nog terug.”
De wereld rondzeilen
En dus kochten ze eerst een zeilboot, gingen ze oefenen met zeilen en troffen ze uiteindelijk serieuze voorbereidingen voor hun zeilavontuur. “De zeilboot moest klaar gemaakt worden, zodat we er off grid konden leven. We hebben zonne- en windenergie en vangen water op en hebben een buitendouche. Ook hebben we een paar cursussen gedaan, want je moet wel echt weten wat je doet op zo’n zeilboot. Zeker als je de oceaan wilt oversteken.”
Ziek op zee en zeebenen op land
In april dit jaar was het dan zover. Ze werden door vrienden en familie uitgezwaaid terwijl ze de haven van Harlingen verlieten. “We zijn meteen naar Schotland gevaren en zaten 6 dagen op zee voordat we weer aan land konden. Ik word nogal snel zeeziek, maar gelukkig hadden we hele goede Vlaamse zetpillen bij ons. Die werkten. En als je dan voor het eerst na dagen weer op land komt, heb je echt van die zeebenen. Heel grappig.”
Na Schotland, Ierland en Engeland ging de tocht naar Frankrijk, even terug naar Nederland en toen door naar Spanje en Portugal. “Het plan is om hierna de grote oversteek te maken naar de Cariben en dan richting het Noorden naar de Verenigde Staten en Canada.”
Het is ook oncomfortabel
Hoewel het wonen en varen op een zeilboot alles is wat ze ervan hoopten, is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. “Soms is het wonen op zo’n zeilboot super oncomfortabel,” vertelt Marieke. “Ik heb ook echt wel eens staan huilen: ik heb helemaal geen werk meer, hoe moet dit? Dingen die kapot gaan en die duurder zijn om te vervangen dan je dacht; hoe gaan we dit redden? Maar daar moet je doorheen en uiteindelijk is het ook echt heel fijn.”
“We leven echt helemaal met de elementen. Als het gaat waaien, echt heel hard gaat waaien: dat is zo gaaf. Van de week hebben we een hele tijd in de mist gevaren: dat was koud, nat en oncomfortabel, maar ik zag ook voor het eerst van mijn leven een regenboog in de mist. En hoewel het vanmorgen regenachtig was, ging ik met de SUP naar een prachtig strandje om hard te lopen. Daar krijg ik dan zoveel energie van.”
Die SUP gebruikt ze ook om boodschappen te doen. “Het is nog een hele kunst om met een volle tas boodschappen in de wind en op de golven je balans te houden,” zegt ze lachend. Eén keer kwam er een grote golf en kieperde ze om. “De boodschappen zaten in een waterdichte tas, dus die waren okay, maar ik was zelf helemaal zout en nat. Toen ben ik terug naar het strand gegaan om onder een koude buitendouche al het zout uit mijn kleren te spelen.” Koud douchen deed ze altijd al. “Niet dat ik er vooraf zin in heb: mijn hoofd heeft er geen zin in, maar voor mijn lijf is het zo goed.”
Vrienden worden met een dolfijn
Dat het leven op een zeilboot anders is dan aan wal moge duidelijk zijn. “Voor de kust van Spanje heb ik vriendschap gesloten met een dolfijn,” vertelt ze enthousiast. De dolfijn was verstoten door de groep, hoorde ze van de plaatselijke bevolking, en hij zocht contact.
“Ik was gewoon aan het zwemmen en het water was eigenlijk best een beetje koud. Eigenlijk wilde ik er weer uit toen er vlak naast me ineens een dolfijn opdook. Het was een hele grote, dus ik vond het ook best spannend. Maar toen ik rustig bleef drijven kwam hij naast me dobberen en ben ik hem voorzichtig gaan aaien. Ik dacht: dit is een kans die je moet pakken!”
Na het aaien pakte ze voorzichtig een vin vast en ging de dolfijn haar voorttrekken. “Toen ik losliet, kwam hij terug.” Toen ze vanwege de kou toch het water uitging en ze verder voeren, ging de dolfijn mee. “Drie uur verderop hoorde ik hem weer. Hij kwam aan de achterkant van de zeilboot waar ik hem weer kon aaien en hij kwam zelfs het haventje in waar verder niemand anders lag.”
Aangeprate angst
Vijf dagen achter elkaar ging dit door. “Ik deed mijn oogmasker en snorkel op en liet me steeds harder voorttrekken. Het was heel bijzonder,. Hij liet ons ook echt zien als hij een vis had gevangen,” vertelt Marieke. “De keer erna was hij drukker dan normaal en kwam hij na een sprong op mijn schouder terecht.”
“Ik werd bang en duwde hem weg: hij was meteen vertrokken. Ik realiseerde me dat dit aangeprate angst was en dus deed ik twee ademoefeningen in het water. Toen die angst weer weg was, kwam de dolfijn weer terug.” Maar op een gegeven moment waren we een dag zeilen weg en zo ver ging hij niet mee.
Zeilboot mensen
Ook de ontmoetingen met mensen onderweg zijn bijzonder. “Alles wat je ziet is de zee. Die is zo indrukwekkend en sterk. Als het hard waait en je daar dan met een relatief klein zeilbootje doorheen snijdt, terwijl als je de koelkast open doet de yoghurt over de vloer ligt…. De maan en de sterren zijn zo helder vanaf de zee en dan heb je nog de lichtjes in het water van de algen en de mooie luchten.” Dat alles is fijn om te delen met andere mensen die ook zeilen.
“Je komt elkaar regelmatig tegen en deelt ook tips met elkaar. De zeilvereniging in Nederland is best actief: die organiseren vertrekkersdagen en er zijn hele appgroepen opgezet. De Scandinaviërs met wie bevriend zijn hebben dat bijvoorbeeld helemaal niet. Maar het werkt goed: weet iemand nog een mooi strandje om voor anker te gaan. Of een plek waar ik mijn gasflessen kan bijvullen? Of we moeten iets repareren: is er in dat dorp iemand die dat kan? Zo helpen we elkaar. Zeilers vormen echt een community.”
Eind dit jaar is het plan om de grote overstek te maken: naar de Cariben, Amerika, Canada met Nova Scotia en Groenland. “Waarschijnlijk komen we ooit wel weer terug om in een huis te wonen, maar voorlopig genieten we nog van leven op het water.”
Je kan de zeilavonturen van Marieke en haar vriend volgen via Pakdekans of askm_aboutarichlife op Insta of op haar site pakdekans.nl
Lees ook:
Simone woonde twee jaar middenin de natuur in een klein tentje
Vanlife: Thera en Tristan wonen grotendeels in hun camper
Dit stel verbouwt een oude zeilboot tot CO2-neutraal schip
