Vorige week was ik bij de uitreiking van de Greenchallange competition. Een spraakmakende ondernemingsplanwedstrijd, die jaarlijks het meest duurzame businessidee op weg helpt om gerealiseerd te worden. Het is een indrukwekkend gebeuren omdat het prijzengeld 1 miljoen euro bedraagt. De Postcode Loterij, die de wedstrijd organiseert en financiert, houdt niet van bescheiden bedragen en dat is in deze wel zo prettig.
Talloze initiatieven
Het mooie van de bijeenkomst is ook dat je er doorgaans weer heel blij vandaan gaat omdat de 5 geselecteerde ideeën voor de hoofdprijs het gevoel geven dat er zelfs voor de meest ingewikkelde milieuproblemen wel een oplossing is.
Zo bedacht winnaar Anne Marieke Eveleens een even simpel als doeltreffende manier om plastic afval uit de rivieren te vissen. Eerder die week meldde het journaal dat het Ocean Clean Up project van Boyan Slat ready to go is en in de zomer werd het hele Noordzeestrand weer door honderden mensen volledig opgeruimd terwijl er wereldwijd talloze gelijksoortige initiatieven zijn.
Nog even en het plastic- cq zwerfvuilprobleem is opgelost. Net zoals een aantal jaren geleden de zure regen werd opgelost door de benzine loodvrij te maken en de ozonlaag weer gerepareerd werd door de cfk’s uit spuitbussen te bannen. Pfft, we kunnen altijd weer opgelucht ademhalen…
Onbegaanbaar
Voorafgaand aan de vrolijke prijsuitreiking beklimt echter poolreiziger Bernice Notenboom het podium. Ex-poolreiziger moet je zeggen want ze is gestopt met haar werk. Haar werkterrein is namelijk onbegaanbaar geworden: gesmolten. In haar verhaal schetst zij een uiterst somber beeld over de staat van de Noordpool, dat veroorzaakt wordt door de klimaatverandering. “Door het smelten van de ijskappen ontstaan er nieuwe zeeroutes met alle gevolgen van dien. Negentig procent van alle goederen die wij consumenten wereldwijd gebruiken, wordt per schip over de oceanen vervoerd. En niemand weet dat dat scheepvaartverkeer gebruikmaakt van extreem schadelijke brandstoffen, die nu ook het kwetsbare Noordpool gebied bedreigen.”
Moedeloos
Tijdens haar verhaal fluister ik met mijn buurman: ‘Veel wranger moet het niet worden. De ene milieuramp veroorzaakt weer een ander. Wat kunnen we hier nu weer in vredesnaam aan doen?’ We kunnen het even niet bedenken en een moedeloos gevoel overvalt me.
Na afloop van de Greenchallenge ontvang ik bij de uitgang twee chocoladerepen. Van de Chocolatemakers. Op de wikkel staat een zeilschip afgebeeld. De Chocolatemakers halen hun cacao per zeilschip uit Zuid-Amerika. ’s Avonds doe ik me te goed aan hun chocolade. Dan neem ik me voor om nooit meer andere chocolade te kopen en voor de rest alleen nog maar producten die hooguit per vrachtauto vervoerd worden. Mijn solo-actie zal het schip niet doen keren maar er zijn vast wel meer mensen die hetzelfde denken, waardoor we samen een wal kunnen vormen. Zo is het tenslotte ook gegaan met het plastic zwerfvuil.
Annemarie de Raadt
Lees ook mijn vorige blog: Zeg het met bloemen
50 duurzame daden in één jaar. Lukt dat? Annemarie de Raadt van de Goede Gids gaat de uitdaging aan. Elke week schrijft ze welke duurzame daad ofwel goede gewoonte zij in haar leven opneemt. Ter informatie en inspiratie.
3 gedachten over “Duurzame daad 39/50 – Wat van ver komt is … vies”
Pingback: Duurzame daad 40/50 - Een vraag voor Sybrand - hetkanWEL
Beste Izerina, je hebt helemaal gelijk. Met zeg maar de helft aan mensen is het klimaatprobleem zo opgelost. Alleen is niet eens zozeer de stijging van het aantal geboortes oorzaak van de bevolkingsgroei maar het feit dat we steeds ouder (willen) worden. En tja, wat doe je daar aan?
Het valt me op, dat het item overbevolking en wat daaraan te doen zelden besproken wordt. Met de huidige bevolkingsgroei blijft het toch dweilen met de kraan open?
Reacties zijn gesloten.