Met de snelheid van de zon richting het Zuiden: Judith en haar gezin verhuisden naar een truck

Het is inmiddels haast een klassiek verhaal te noemen: na jaren van hard werken beseffen Judith en haar man Herman dat ze niet steeds groter, beter, mooier of luxer willen, maar juist terug moeten naar de basis. Ze verkopen hun huis en nemen hun intrek in een truck die ze zelf verbouwen.

Opgetogen over hun nieuwe toekomst verkent het stel Engeland en daarna Spanje. Daar adopteren ze niet alleen een hondenkind, maar ontdekken Judith en Herman tot hun grote verrassing ook dat er nog meer gezinsuitbreiding aanstaande is. Terug naar een stenen huis zien ze niet zitten en dus besluiten ze tijdelijk terug te keren naar Nederland om een gezinsproof voertuig aan te schaffen en te verbouwen. Momenteel leggen ze de laatste hand aan hun Iveco Eurocargo, een 4×4 truck waar het hele gezin in past, om daar de wereld mee te ontdekken.

Minder is beter

Het begint allemaal met een oude Mercedes LP913 uit 1981 – ‘Herman’s kindje’ – die ze Betsy noemen en om willen bouwen tot een comfortabele camper. Niet om in te wonen, maar gewoon om lekker mee op vakantie te gaan. Helaas neemt het normale leven de overhand en raakt Betsy een beetje in vergetelheid.

Judith: ‘We bleken toch minder tijd te hebben voor de verbouw van Betsy dan gedacht en na een paar seizoenen buiten was ze rijp voor de sloop. We stapten daarom over op een nieuw klusproject: een Renault Master L3H3, die we in een paar maanden tijd helemaal ombouwden tot een klein huis op wielen.’ Ze zijn zo verliefd op hun camper hun ‘Dutchie’, dat ze besluiten de sprong te wagen en hun huis te verkopen, Nederland ‘misschien wel voorgoed’ achter zich latend.

‘De beslissing was niet moeilijk, we voelden aan alles dat Nederland niet meer bij onze wensen van een simpel, off grid leven paste. Met behulp van de camper wilden we al reizend op zoek gaan naar een nieuwe droomplek. Toen een collega onze twaalf beestjes wilde overnemen veranderde het plan van een paar maanden reizen in een reis voor onbepaalde tijd. En daar zijn we nu eigenlijk nog steeds mee bezig.’

Embrazada

Ze vertrekken, maar al snel loopt het allemaal nogal anders dan verwacht. ‘We zijn vertrokken met het idee dat we, zolang als onze spaarrekening dat trok, zouden reizen. We waren pas in Spanje, het tweede land dat we aandeden, toen we de schrik van ons leven kregen.’ Met het woord ‘embrazada’ dat op de zwangerschapstest in Judith’s hand prijkt, verandert het hele plan van Judith en Herman.

Judith blijkt zwanger. ‘Om heel eerlijk te zijn was ik niet meteen blij. Onze kinderwens hadden we een tijd geleden al aan de wilgen gehangen en we waren pas net onderweg toen alle plannen alweer omgegooid moesten worden.’ Maar Judith is ook vastbesloten. ‘Ik wist één ding heel zeker: ik wil niet meer terug naar hoe het was. Iedereen zei dat een reizend bestaan met een baby moeilijk of misschien zelfs onmogelijk zou zijn, maar wij denken liever in oplossingen.’

Van bestelbus naar truck

Zodoende keren Herman en Judith, inmiddels in het gezelschap van geadopteerde viervoeter ‘Prins Harry’, terug naar Nederland. Niet om het leven dat ze achterlieten nieuw leven in te blazen, maar om te starten met hun plan B: het verbouwen van een Iveco Eurocargo 4×4 die helemaal gezinsproof is. Het afgelopen half jaar verbouwden ze zichzelf ‘het snot voor de ogen’.

Judith: ‘We hebben keihard gewerkt om van een kale truck een droomhuis op wielen te maken. Dat was niet altijd makkelijk, want we misten het reizen en bovendien werd ik natuurlijk steeds dikker en ondanks dat ik lang actief bleef, ook minder mobiel.’ Dat de truck, nog voor die af is, al voelt als hun nieuwe huis, bewijst Judith’s bevalplan. ‘Ik wilde heel graag in de truck bevallen, maar na veertien uur weeën opvangen bleek onze dochter Milly toch wat hulp nodig te hebben.’

Haar hele kraamtijd brengt Judith wel door in de truck. ‘Het was bloedheet en daardoor niet altijd comfortabel. Om de hitte te ontsnappen moesten we steeds uitwijken naar de kantine van het bedrijventerrein waar we onze bus verbouwen. Niet ideaal met een baby.’

Op naar die droomplek

Judith, Herman, Prins Harry en kersverse dochter Milly weten het de afgelopen maanden echter prima te rooien met z’n viertjes en inmiddels wordt de laatste hand aan de truck gelegd. ‘We zijn echt aan het afwerken, alles wat nu nog moet gebeuren is cosmetisch. We hopen over een week of drie écht te vertrekken.’ Waar het gezin precies heen reist weet Judith nog niet. ‘De zon achterna, dat is één ding wat zeker is.’ In de komende jaren hopen ze veel van Europa en misschien zelfs daarbuiten te zien én houden ze hun ogen open voor die ene droomplek.

‘Een klein huisje met veel land en dieren, waar we een simpel leven kunnen leiden en waar tijd met elkaar belangrijker is dan geld.’ Genieten van de natuur en aandacht hebben voor de kleine dingen in het leven: dat is ook wat ze Milly mee willen geven. ‘Soms vind ik het spannend en ben ik bang dat ze bijvoorbeeld ziek wordt, maar dat kan ook gebeuren als we in een bakstenen huis in Nederland wonen. Al met al heb ik er vooral heel veel zin in. Ik hoop dat ons vrije leven, waarin we kozen voor elkaar en niet bang waren om tegen de stroom in te zwemmen, een voorbeeld is voor onze dochter.’