Vissen redden de wereld, als we ze tenminste niet allemaal opeten

Vissen lijken op het eerste gezicht niet de meest wereldreddende capaciteiten te bezitten. Maar die haring van gisteren is waarschijnlijk veel meer waard als CO2 stofzuiger in de zee dan dat je ervoor betaald hebt bij de visboer. Vissen blijken een zeer cruciale rol te spelen in het vermogen van de zee om CO2 te absorberen, blijkt uit onderzoek gepubliceerd in de Proceedings of the Royal Society.

De zee absorbeert ongeveer de helft van alle CO2 die wij uitstoten (zo’n 18 miljard ton per jaar). Dit gebeurt door zogenaamde fytoplankton, die door fotosynthese CO2 opnemen en zuurstof uitstoten. Vissen komen ‘s nachts naar het oppervlakte en eten deze plankton op, en vertrekken daarna weer naar de diepte. Zij worden op hun beurt weer opgegeten door de griezelige vissen die nog dieper in de oceaan rondzwemmen zoals bijvoorbeeld de Angler vis, die je misschien nog wel kent van Finding Nemo. Als deze vissen doodgaan blijft de CO2 voorgoed achter in de diepte van de oceaan.

Het vervelende aan een kringloop zoals deze is dat wanneer er één schakel wordt aangetast, het hele systeem in gevaar komt. De verzwakking van het systeem komt in dit geval door overbevissing. Vissen die wij vangen en opeten kunnen geen planten aan de oppervlakte opeten, en niet opgegeten worden door diepzeevissen, waardoor er minder CO2 door de zee wordt geabsorbeerd. Wat dus weer tot opwarming van het klimaat leidt.

De moraal van het verhaal is dat het supergoed is om veel vis te eten, zolang je maar een griezelig diepzeemonster bent. Overbevissing door mensen brengt echter grote schade met zich mee, en moet worden aangepakt.

Bron: Grist

Lees ook
Rijke landen subsidiëren visserij met miljarden om zeeën leeg te plunderen
[adrotate group=”2″]
Vis: kunnen we het nog eten of niet?