Op het kleine, Schotse, eiland Erraid woont een hechte gemeenschap. Deze leeft zo duurzaam mogelijk en in contact met de natuur. De gemeenschap ontvangt bezoekers, die kennis willen maken met deze manier van leven. Ik bezocht het eiland.
Een zelfvoorzienend eiland
Schotland is een land met veel regen, varens en schapen. Maar ook met een overweldigend landschap van ruige rotsen, bergen en de woeste, koude oceaan. In het Noorden van Schotland ligt het eiland Erraid. Een kleine ecologische leefgemeenschap, die ik een aantal keer bezocht.
Bereikbaar tijdens eb
Het eiland is met eb over land bereikbaar en eeuwenoude vuurtorenwachtershuisjes richten hun ogen op de baai. Het eiland is bijna volledig zelfvoorzienend, ommuurde tuinen maken een vruchtbaar microklimaat waar groenten en bloemen welig tieren, drinkwater komt van gefilterd regenwater, energie van de zon en wind en efficiënte houtgestookte kachels.
De Findhorn Foundation
Erraid valt onder de ecologische Findhorn Foundation. De Findhorn Foundation is onder andere de oprichter van het ecovillage netwerk. De principes van de Findhorn foundation berusten in feite op drie peilers, inner listening, work is love in action en Co-Creation with the Intelligence of Nature. Het eiland wordt bewoond door leden van deze stichting en alles wat zij doen, doen ze vanuit deze waarden.
Geloven is iets anders dan ervaren
Mijn bezoek aan deze bijzondere plek had een grote impact op mij. Ik ben van nature een idealistisch persoon dat zich inzet voor milieu, natuur en bewustwording en begeleid mensen in het terugkeren naar hun eigen natuur. Door aandachtsoefeningen kunnen we weer in verbinding komen met onszelf en met de natuur, waar we eigenlijk deel van uitmaken. Daar geloof ik in, maar iets geloven, of willen is iets anders dan het ook echt ervaren.
Geen wifi, telefoon of televisie
Erraid is een plek waar deze ervaring bijna vanzelf gaat. De natuur is overal. De zee, de rotsen, de zeehonden, zeeotters en dolfijnen, de stormen en gordijnen van regen, de zon die de baai in gouden glans omhuld, de onvermijdelijke regenbogen. Zwemmen in ijskoud water, weggeblazen worden in de heuvels, verstoppen tussen de varens. Geen wifi, telefoon of televisie. Je onderdompelen in de stilte. Door deze stilte kunnen we ons naar binnen keren en komen we tot kennis, die ons doet beseffen dat alles in het leven met elkaar verbonden is.
Het beperken van mijn eigen voetafdruk
Mijn verblijf van een paar weken heeft die diepe ervaring mogelijk gemaakt. Ook de manier waarop de bewoners met de natuur en elkaar omgaan heeft mij diep geraakt. De eenvoud, het geduld en het respect voor elkaar en de omgeving vergt tijd en aandacht, iets wat volop aanwezig is. Alsook steun in tijden van barre weersomstandigheden en isolatie. Wanneer er conflicten zijn, worden die met geduld en diep luisteren tegemoet getreden, terwijl het leven met elkaar gevierd wordt. Ik neem waar ik ga een stukje Erraid mee. Het heeft mij geïnspireerd om meer zelfvoorzienend te worden en in mijn tuin werk ik volgens de principes van de permacultuur. De woorden re-use, reduce en recycle, die in alle keukens hingen, komen dagelijks in mijn gedachten terug. Ik gebruik ze om mijzelf te bevragen op wat werkelijk nodig is en mijn ecologische voetafdruk te beperken.
Niet vechten tegen, maar samenwerken met
Stil worden en naar binnen keren kunnen we met wat oefening allemaal. Oefenen in dat wat we doen met liefde en aandacht. De verbondenheid van onszelf met de natuur ervaren en uit die verbondenheid leven, in plaats van net te doen alsof we gescheiden zijn en mens, dier en plant aan ons ondergeschikt te maken. Op Erraid heb ik gezien dat dat kan, dat een gemeenschap met bewustwording kan werken, dat leven met de elementen niet vechten tegen, maar samenwerken met kan zijn.
