Hoe vind je antwoord op de vraag ‘wat is de zin van het leven’?

Onlangs voerde ik een gesprek met enkele studenten over de ietwat fundamentele vraag ‘Wat is de zin van het leven?’. Eén van de studenten gaf aan hier veel mee bezig te zijn en het lastig te vinden geen helder antwoord te hebben op deze vraag.

Vragen die speelden waren onder andere:

“Wat is toch het doel van dit alles?”

“Als je niet weet wat het doel is, waarom zou je zoveel moeite doen?”

“Waarom dingen doen als jarenlang studeren, jezelf ‘verbeteren’ of de planeet proberen te redden?”

Misschien vraag jij je dit soort dingen ook wel af. Misschien ook niet. Ikzelf hield me hier veel mee bezig vanaf mijn tiende (gok ik) en vandaag de dag vind ik het nog steeds bijzonder fascinerende materie.

Vaak vond ik dat overigens frustrerend; kon ik het niet helemaal hebben dat ik de antwoorden niet had. Was het hele leven dan volledig nutteloos? Het gaf me ook een gevoel van eenzaamheid, omdat niemand zich echt bezig leek te houden met deze vragen.

Huh…?!

Maar waarom heeft niemand het over dat uiteindelijk doel? We staan op een ronddraaiende bol in een hele grote zwarte ruimte, maar maken ons druk over wat FC Emmen tegen Helmond Sport heeft gedaan. En of Henk nu ein-de-lijk een vast contract krijgt. Oh, en wanneer wordt die tafel nou eigenlijk geleverd? Die is zes weken geleden besteld!!!

Fris blikje

Omdat ik me voor kan stellen dat anderen ook bezig zijn met deze onderwerpen kwam het idee op om hier een stukje over te schrijven. Inmiddels ervaar ik de frustratie rondom dit niet-weten namelijk niet meer, dus wie weet kan mijn perspectief een ander helpen in zijn/haar zoektocht.

“I knew all the rules but the rules did not know me” (Eddie Vedder)

We maken even een sprongetje naar het verleden. Het vinden van een antwoord begon namelijk vanuit stagnatie. Want gedurende enkele jaren probeerde ik – via brede studies, (mini)carrières en andere werksnuffelmomenten – om erachter te komen wat ik wilde met mijn leven. Maar helaas, ik kwam er niet uit.

Een beetje moedeloos besloot ik op een bepaald punt alles maar te laten voor wat het was. Misschien was er wel geen baan voor mij en kon ik me gewoon niet vinden in ‘het systeem’…

Leven zonder doel

Door deze status quo te accepteren gaf ik mezelf een soort toestemming om me te verdiepen in dingen die me écht interesseerden. In korte tijd verslond ik alles wat met meditatie, zen, coaching, spiritualiteit en persoonlijke groei te maken had. Ik keek honderden Youtube-filmpjes, las vele boeken, ging naar retraites, cursussen en trainingen en stond drie keer per week in een moeilijk yogastandje.

Antwoorden

Ik stelde me hierdoor bloot aan alle mogelijke antwoorden op de vraag naar de ‘zin van het leven’. Al deze input zorgde ervoor dat ik beetje bij beetje richting een eigen antwoord ging. Een antwoord dat zich niet zozeer vormde aan de hand van bewijs of harde logica, maar vooral via een (misschien abstract klinkend) gevoel van ‘dit voelt kloppend’/’hier word ik enthousiast van’.

Het is lastig dat perspectief goed te omschrijven. Daarbij blijft het zo dat ik het uiteindelijk ook niet weet of echt zeker kán weten. Ik zie dit perspectief dus ook niet als een gegeven, maar veel meer als iets dat meandert. Het gaat wel een bepaalde kant op, maar het kan altijd weer wat naar links of rechts als dat op een bepaald moment logischer lijkt.

Van donker naar licht

De basis is dat ik niet meer te enthousiasmeren ben voor het idee van hier ‘zomaar’ zijn. Ik ga uit van een groter idee ‘bovenop’ de rationele uitleg die zich ophoudt met oerknallen en toevalstreffers.

Ik geloof, al met al, dat we een doel hebben met ons leven. Dat we iets willen neerzetten, meemaken, laten zien. Dat we bepaalde thema’s willen doorgronden. Via uitdagingen, lessen en inspiraties.

Belangrijk in dit alles is de transitie van ‘donker’ naar ‘licht’; van ‘pijn naar fijn’ en ‘van haat naar liefde’. Steeds weer willen we (al dan niet bewust) helen, helpen en vooruitgaan. Ik denk dat dit voor ons als individu geldt, maar ook voor de maatschappij als geheel.

Ondanks miljoenen haperingen, inzinkingen en andere ‘mindere momenten’ geloof ik dat ieders streven (deep down – soms heel deep down) een mooiere wereld is. Een wereld waarin we harmonieus omgaan met onszelf, elkaar, de aarde en alles wat erop leeft. Ja, een bijzonder klef beeld 😉 

Maar… Mijn perspectief doet er niet toe

Ik kan zeggen wat ik wil, maar wat ik denk of ervaar maakt eigenlijk niet zoveel uit. Want dit gaat over jou en jouw ‘antwoord’. Wat ik daarom vooral wil zeggen zijn twee dingen:

1. Als je je afvraagt wat de zin van het leven is, ben je niet alleen. Ook ben je niet de enige als je dit als een lastig iets ervaart. Er is namelijk niks met zekerheid over te zeggen, terwijl het toch aardig fundamenteel is.
2. Overweeg eens af te gaan op je eigen instinct, gut feeling of hoe je het ook noemen wilt. Uiteindelijk blijft wat je gelooft simpelweg een keuze. Als je dan toch een perspectief moet kiezen, waarom dan geen leuk perspectief? Misschien kom je niet uit op het standaardbeeld dat we met zijn allen hooghouden. Misschien klinkt het beeld waar je blij van wordt best wel belachelijk en zou je je kwetsbaar voelen als je er echt in gaat geloven. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat kiezen voor wat kloppend en leuk voelt in plaats van wat aantoonbaar/logisch/algemeen aangenomen is, mij veel rust en richting gaf.

Zolang je beeld niet iets is in de trant van ‘die en die mensen zouden vaker in elkaar geslagen moeten worden’ of ‘alle rode bloemen moeten sterven’ is het mijn inschatting dat de negatieve effecten mee zullen vallen 🙂

Hopelijk kun je hier iets mee. En als je het er een keer over wilt hebben, wees mijn gast. Vind ’t leuk om hierover met je te praten en het zou me deugd doen als ik je een stapje verder kan brengen in jouw zoektocht.