Ze was 59 toen ze besloot het roer radicaal om te gooien en opnieuw te beginnen. Haar zoon was het huis uit, haar hond was overleden en dus was er niemand meer om voor te zorgen. Wilma Vervoort zegde de huur op, deed 90% van haar spullen weg en ging leven leiden als een nomade. Ze werd -zoals ze het zelf noemt- een ‘menopause nomad’. De helft van het jaar woont ze bij haar verkering in Zuid-Afrika, de andere helft past ze op huizen en huisdieren in Nederland. “Ik weet altijd pas kort van tevoren waar ik heen ga.”
Leven als een nomade
Als we elkaar spreken, zit Wilma (inmiddels 61) in Bruinisse waar ze op een huis en twee honden past. “Het zijn grote honden, dus ik kan ze niet tegelijkertijd uitlaten,” vertelt Wilma. De eigenaren zitten momenteel in hun tweede huis op Bonaire en hebben aangeboden een ticket voor haar te kopen, zodat ze stuivertje kunnen wisselen als ze straks weer naar huis komen. “Daar zeg ik geen nee tegen, een huis op een tropisch eiland als volgende bestemming.”
Sinds ze alles heeft opgezegd heeft ze op uiteenlopende plekken gelogeerd. “Het leven als nomade begon als een experiment. Ik schreef me in bij een oppascentrale uit nieuwsgierigheid. Ik wilde kijken hoe ver ik daarmee zou komen. Het regende aanvragen. Dat heeft met verschillende dingen te maken, denk ik. De meeste oppassers willen maximaal drie weken blijven, omdat ze een eigen huis hebben waar ze naar terug willen. Of ze willen hun eigen huisdier meenemen. Ik kan langer blijven, heb zelf geen huisdieren, werk als schrijver vanuit huis en ben er veel voor de dieren en ik ben oud, dus mensen vertrouwen me,” lacht ze. “Ik zit echt op rozen en heb geen moment spijt gehad dat ik alles heb opgegeven.”
Opnieuw beginnen
“Ik ben 12 jaar getrouwd geweest met mijn jeugdvriend. We hadden samen een kind en een bedrijf, maar besloten op een gegeven moment dat we beter werkten als vrienden dan als stel. Dat ging heel goed tot hij plotseling overleed en ik er alleen voorstond. Ons bedrijf dreef op onze beide competenties, we hadden elkaar nodig. Dus toen hij wegviel, viel ook de bodem onder het bedrijf weg en moest ik mezelf weer helemaal opnieuw uitvinden. In de elf jaar die daarop volgde, ging het van kwaad tot erger. Ik ging voor steeds lagere uurtarieven werken en was op een gegeven moment alleen nog maar bezig om mijn vaste lasten bij elkaar te verdienen. Er was geen financiële ruimte meer om op vakantie te gaan, kleren te kopen of een keertje ergens te gaan eten.”
“Toen kreeg ik verkering met mijn Zuid-Afrikaan, die ik nog van vroeger kende, en dacht ik: dit is belachelijk. Als ik mijn huis opzeg, hoef ik minder geld te verdienen en kan ik ‘nee’ zeggen tegen al die nare opdrachtgevers die voor een dubbeltje op de eerste rang wilden zitten en de druk opvoerden. Ik trok de stekker uit die hoge maandelijkse lasten en bracht mijn kosten terug tot het hoogst minimale, een bedrag wat ik makkelijk bij elkaar kon verdienen. Dat scheelde zoveel stress: ik hoefde geen werk meer aan te nemen waar ik geen zin in had. Er kwam onmiddellijk een enorme rust over me heen, al heb ik echt vier maanden moeten bijtanken voordat ik weer wat nieuws kon gaan doen.”
Jezelf tegenkomen
“Ik heb de afgelopen anderhalf jaar de meest uiteenlopende dingen meegemaakt en me er al improviserend doorheen geslagen. Zo paste ik vorig jaar op een huis in Gorinchem toen ik last minute te horen kreeg dat mijn volgende oppasadres, een boerderij in Drenthe, niet door zou gaan. Ik had nog maar een week de tijd om iets anders te regelen. De mensen van het huis waar ik aan het oppassen was, zeiden toen: wij komen naar huis, maar je kan naar ons huis op Lesbos. Dat klinkt heerlijk, maar het betekende wel moederziel alleen kerst en oud en nieuw vieren in een land waar een hele strenge lockdown was. Daar zag ik als een berg tegenop.”
“Toen ik daar eenmaal was, dacht ik: ‘ik kan twee dingen doen. In mineurstemming blijven zitten waar ik zit, dan heb ik het zeker klote. Of ik kan (lichtelijk illegaal vanwege de strenge lockdown) naar een grote supermarkt rijden en alles kopen wat ik lekker vind en er iets van maken.’ Ik was heel trots op mezelf en realiseerde me dat je af en toe gewoon even moet doorbijten, maar op die momenten kom je wel heel erg jezelf tegen. Ik kon af en toe een enorme zeikerd zijn en vasthouden aan dingen die ik noodzakelijk achtte, zoals bijvoorbeeld met z’n allen de feestdagen vieren. Maar nu kwam ik erachter dat je echt niet dood gaat van alleen de feestdagen vieren.”
Levenslessen
“Als je iets wilt veranderen in je leven, zal je daar goede dingen uit krijgen, maar er zitten ook zeker negatieve kanten aan en ook die zal je moeten accepteren. Ik heb de zekerheid opgegeven van een dak boven mijn hoofd en in je eigen bed kunnen slapen. Een oppashuis is natuurlijk zelden naar mijn smaak ingericht en soms leef ik letterlijk uit een koffer, omdat er niet zomaar ruimte is in andermans kledingkast. Maar die nadelen moet je voor lief nemen. In ruil daarvoor ben ik uit de sleur en de stress gestapt en ervaar ik vrijheid.”
“Ik heb ook geleerd om hulp te vragen als dat nodig is. Mijn ervaring is dat 99% van de mensen je graag willen helpen en daar niks voor terug willen behalve dan misschien een beetje dankbaarheid. En als ze er wel wat voor terug willen, is dat ook niet erg. Je leert echt anders in het leven te staan. Het heeft mij heel veel gebracht. Zo ben ik erachter gekomen dat ik veel meer aan kan dan ik dacht, dat ik veel inventiever ben dan ik dacht en dat dingen lang niet zo erg zijn als ze lijken.”
Later als ik oud ben
“Ik snap ook wel dat ik dit waarschijnlijk niet kan doen tot ik 80 ben, dus ben ik wel aan het nadenken over hoe ik op een bepaald moment ergens kan wonen zonder me scheel te betalen aan huur. En dan het liefst samen met een aantal mensen, zodat we elkaar waar nodig een beetje kunnen helpen. Als ik daaruit ben, start ik misschien wel een crowdfunding om dat te realiseren. Nu ik me geen zorgen meer hoef te maken over mijn vaste lasten, staat mijn hoofd echt wijd open en durf ik van alles te proberen.”
“Ik heb geleerd dat je dingen echt anders kan doen en uit die ratrace kan stappen als je maar wilt. Mensen vinden het moedig dat ik dat op mijn 59e nog heb durven doen, al waren er natuurlijk ook mensen die dachten dat het een midlife crisis was of dat het aan de overgang lag. Maar ik houd van avontuur en ik vind het prima om onvoorspelbaar te leven. En mijn verkering gelukkig ook.”
Wilma werkt aan een boek met daarin haar persoonlijke verhaal en tips voor hoe je zelf uit de sleur van alledag kan stappen en het avontuur kan aangaan. Haar verhalen kan je op haar website lezen en haar oppasavonturen kan je via Facebook volgen.
Zou jij alles kunnen opgeven om uit de ratrace te stappen, het avontuur aan te gaan en te leven als een nomade? Of heb je dat al gedaan? Laat het ons weten door hieronder een reactie achter te laten.
Ook Floor gaf alles op om op avontuur te gaan en te leven als een nomade. Haar verhaal lees je hier.
13 gedachten over “Leven als een nomade: Wilma besloot op haar 59e het roer om te gooien”
Dat heen-en-weer gereis klinkt niet erg “groener”!
Het is rennen, heel duurzaam;-)
Leuk artikel dat inspireert!
Zelf heb ik afgelopen week mijn meubelen verkocht en de meeste van mijn aardse bezittingen weggegooid. Door corona heb ik als ZZPer niet het leukste jaar achter de rug. Het heeft ertoe geleid dat ik in augustus start met het project ‘Run tot he end of the world… and beyond’. Ik ga rennend van Pieterburen, via het Pieterpad naar Mauth in Duitsland. Aldaar loop ik in september een hardloopwedstrijd over 1.001 kilometer non stop in 13 dagen (www.megarace.de). Na mijn finish ren ik via de Alpen en Pyreneeën door naar Santiago de Compostela… en door naar Finisterre, het eind van de wereld waar een pelgrim zijn schoenen verbrandt. Daarna ren ik naar Nazaré, het dorp dat bekend is van de enorme golven waarop surfers hun leven wagen. Een epische hardlooptocht over 5.300 kilometer.
Dit is het verhaal van de vlucht, de looptocht die me wegvoert van alles dat me bekend is, op weg naar nieuwe prikkels en sensaties. Weg van een jaar tussen vier muren zitten (werken), opgesloten door corona. Maar is het een reis? Is het een vlucht? Of is het misschien wel juist mijn purpose in het leven, voortbewegen en ervaren in plaats van op één plek wonen en zijn. Is dit écht leven?
Recent sprak ik een vriend. Zijn broer snapt mij niet, snapt niet waarom ik dit ga doen. Dat snap ik op mijn beurt. Hij zit zoals zoveel mensen vast in een leven van werken, een groot-groter-grootst huis en dito auto, de sociale druk van alsmaar méér, die een consumptiemaatschappij in zich draagt en die wordt belichaamd door nog-harder-werkende vrienden. Als zij een nieuwe auto kopen, zit je er direct met de neus bovenop. Reizen moeten zo ver mogelijk, alles met het vliegtuig.
Om dan een vriend te zien die binnen een week al zijn meubelen ‘loost’ via Marktplaats en die blijkbaar het geluk vindt in maanden lang rennen met het huis op de rug, dan moet dat verwarrend zijn. Iemand die geluk vindt in ‘niets’ en die liever ervaart, dan bezit.
Typisch is dat ik hem een week later zie tijdens een verjaardagsborrel en ondanks het feit dat hij weet van mijn renproject, brengt hij het niet ter sprake… Als je buiten de lijntjes leeft, roep je weerstand op. We zijn de twee uitersten op het spectrum, waarvan er geen ‘fout’ is, hooguit totaal de tegenpolen.
Mijn reis gaat over loskomen van alles waaraan die ander zo vastzit, een baan, een huis, een hypotheek, een sociaal netwerk en een agenda die het leven bepaalt. Ik ben armer dan ooit en voel me de koning te rijk. Belangrijkst is dat we zorgen dat we geen slachtoffer van uitgesteld geluk worden en dat moet ieder op eigen wijze doen;-)
Hallo Jan Fokke, ‘Ollanders’ denken nu dat je gaat hardlopen;-)
Wat een mooi verhaal Jan. En wat bijzonder dat je zo’n eind gaat hardlopen. Houd ons op de hoogte van je avonturen, we horen graag hoe je tocht verloopt.
Hi JanFokke, ik begrijp je helemaal! Het is onbegonnen werk om van iedereen begrip te krijgen. Ik herken de reacties, vroeger was ik ‘apart’, nu hoor ik dat niet meer. Men is het gewend….En wie is er nu eigenlijk ‘apart’? 😉
Mensen zitten vast in hun zekerheden en conditioneringen en zijn zich daar niet bewust van. Vaak totdat er iets in hun leven gebeurt. Door een voorbeeld te zijn als Wilma en jij, kun je laten zien dat er nog meer is in het leven dan de zekerheid van oa het materieel en spullen. Petje af! Ik lees steeds meer verhalen van mensen en vooral ook jongeren die voor vrijheid kiezen in plaats van de luxe van spullen vergaren. Of werken om de hoge kosten te kunnen dekken.
Aanmoedigend verhaal! Ik zit er al een tijdje over na te denken om precies hetzelfde te doen. Maar ik hoef me niet te haasten, ik heb nog twee jaar tijd om mijn droom te verwezenlijken 🙂
Hoi Heide, dank voor je reactie. Als je nog twee jaar de tijd hebt; Heerlijk! Dan kun je alles optimaal voorbereiden en regelen. Als dat goed voor jou werkt is het perfect. Persoonlijk zou ik dat niet kunnen. Als ik iets wil gaan doen dan moet het ook meteen! Van mezelf dus, mijn handen jeuken dan en ik stop alles in de snelkookpan. Ik zeg niet dat het een beter is dan het ander. Het gaat er vooral om dat je doet wat bij je past. Heel veel succes!
Ja, heb ik ook gedaan. Roer om. Huis verkocht en reizen. Ik ben nu 60 en ben in Bosnie blijven hangen.
Wat een mooi en inspirerend verhaal!
Wat ik me wel afvraag: hoe is het administratief mogelijk om zo “off the grid” te leven? Ziektekosten verzekering, en ook andere zaken, waarvoor je toch op een vast adres moet ingeschreven staan.
(en, zoals ziektekostnverzekering, in NL ook nog eens wettelijk verplicht, je kan er niet van afzien toch?)
Ik zou graag meer horen over de prakticaliteiten van zulks.
Hartelijke groet,
Ingrid van Schijndel
Hoi Ingrid. Dank voor jouw reactie. Ik leef administratief niet off-the-grid. Dus ik sta in Nederland ingeschreven, betaal belastingen en premies en ben verzekerd. Alles zoals het hoort. Dat moet ook wel want ik ben meer in Nederland dan in Zuid-Afrika. Was dat andersom, dan was t een ander geval. Dan had ik me zelfs verplicht moeten uitschrijven hier. Veel groeten van WIlma
Hoi Ingrid en Wilma,
Maar dan moet je toch een vast adres in Nederland hebben?
Groet, Grietje
Hi Grietje, ik heb het ook eens uitgezocht. Je kunt een adres hebben bij een familielid en daarmee iets regelen omdat die persoon waarschijnlijk dan wat extra gemeentebelasting betaalt. Of een briefadres hebben. Of dat laatste hetzelfde is en voldoende voor het ingeschreven blijven, weet ik niet. Een belletje naar de gemeente zal wel duidelijkheid geven. Ik heb het eens uitgezocht voor Frankrijk wat gebeurt met verzekeringen, en dan bij emigratie. Er is een bepaalde zorgverzekering CAK, die je als basis kunt houden, en in het land waar je woont kun je je aanvullend verzekeren voor de ziektekosten. Maar dit is in het geval je een pensioenuitkering hebt.
Reacties zijn gesloten.